it's been awhile

So it’s been a hot minute. Een aantal life changing events hebben plaatsgevonden. Zo heb ik onder andere op mijn moeders verjaardag (7 mei) een gesprek gehouden met mijn ouders en zussen.

Mijn zussen waren er meer voor emotionele steun. Alhoewel… 1 van mijn zussen was mijn emotionele steun. De ander was er als extra, voor haar Baskom taken. Het gesprek op zich ging eigenlijk best goed. Ik wilde het gesprek zo snel mogelijk aangaan omdat ik er direct van af wilde zijn. Cos van uitstel komt afstel. Vandaar dat ik op korte tijd mijn moeder had benaderd en gevraagd of zij ook openstonden voor een gesprek. Mijn bedoeling was om alles te zeggen wat ik wilde zeggen. Voordat ik met het gesprek begon gaf ik ook aan dat ik daar niet was om mijn ouders te oordelen maar eerder vanuit een ander perspectief de afgelopen gebeurtenissen te vertellen. Ik vroeg onder andere of mijn moeder nog steeds dacht of ik bezeten was. Het duurde even voordat ze antwoord gaf maar ze zei van niet, maar ze dacht wel dat ik iets vanuit mijn vader heb overgenomen. Het schijnt dat ik hem heb gemasseerd en dat ik mij daarna slecht begon te voelen. Blijkbaar had mijn vader toen geen last meer maar ik wel. Mijn main goal tijdens het gesprek was om mijn ouders te wijzen op de consequenties van hun handelen en gedragingen. Dat ik onder andere daardoor PTSS heb ontwikkeld en hierdoor in mijn dagelijkse leven in angst leef. De nachten zijn ineens langer en ondraaglijker geworden. In plaats van uitgerust wakker te worden na een nachtrust ben ik juist meer gebroken en voel ik mij uitgeput. Dat Fauzia (de vrouw van stage/werk/school die bad juju had gedaan op mij of mijn vader) helemaal niet bestond. Ik heb zelfs vanuit school en mijn vriendenkring gevraagd of ze iemand kennen met die naam. Ook gaf ik aan dat mijn ouders juist mijn stagebegeleider dankbaar moesten zijn dat ik daar was en bereid was om een gesprek met hen aan te gaan.

Aan het einde van het gesprek vroeg mijn moeder mij om haar te vergeven. Ik zei tegen haar dat ze allang al was vergeven, maar dat ik het niet kon vergeten. Ik ben niet boos, nooit geweest ook. Ondanks dat de gebedsmensen en imam zeiden dat ik mijn vader haatte, heb ik tegen mijn ouders gezegd dat ik hun nooit heb gehaat. Ik ben niet boos, ik heb pijn. Pijn en ik voel mij in de steek gelaten. Ondanks dat mensen zeggen dat ze het erg voor mij vinden en met mij meeleven, zit ik aan het einde van de dag toch alleen aan de keukentafel bij mijn tante en oom. Beiden kijken niet naar mij om als ik voorovergebogen zit in pijn/angst/verdriet, waarschijnlijk omdat ze niet weten hoe ze ermee moeten omgaan of het niet zien. Integendeel zelfs, er wordt juist aan mij gevraagd om hen te helpen. Er is niemand die mij geruststelt na een paniekaanval of mij vasthoudt en zegt dat het ok is. Aan het einde van de dag zit ik alleen daar aan die keukentafel met zorgen en al.

Mijn moeder vroeg mij ook haar het voordeel van de twijfel te geven. Ik zei dat ze die al had, anders zou ik niet fysiek in een ruimte bij mijn ouders willen zijn.