Mag ik wat vragen? Wie heeft jou het recht gegeven om intieme details uit mijn leven aan andere mensen vrij te geven. Normaliter ben ik iemand van sharing is caring maar in dit geval is sharing ain't caring.
Ten eerste dit is iets over mij, letterlijk en figuurlijk mij. Mijn eigen ik, mijn lichaam en mijn persoonlijke relaties met mensen. Geen van deze zaken treffen jou. Dit is iets tussen X en ik. Mijn lichaam scheelt wat, niet de jouwe en het gaat anderen geen ene flikker aan wat mij scheelt. Wat is de toegevoegde waarde dat men weet dat ik een eierstok mis en mijn moeder niet wil spreken. Ten tweede dit is niet jouw verhaal, maar mijn verhaal om te vertellen. Zomaar zeg je tegen mensen dat ik geen kinderen meer kan krijgen. Wie heeft jou dit verteld en wanneer? Je verteld zomaar mensen dingen over mij, aan letterlijk elke bezoeker die hier langskomt en begint het standaard met: oh ik begrijp niet waarom haar moeder zo doet. Vervolgens vertel je mijn shit alsof het ze wat aangaat. Hoezo? Ik ken diegene niet eens. Deze mensen wisten niet eens van mijn bestaan af totdat ze horen dat ik dochter ben van. Dochter van alsof ik niet eens mijn eigen persoon ben. Wanneer ze beseffen wie mijn ouders zijn en hun "status" word ik ineens met andere ogen aangekeken. Ineens kijken zij mij aan alsof ik breekbaar ben. Ik voel mij dan niet meer een mens maar een hulpeloos "iets" waarvan de hersenen en het lichaam niet 100% zijn. Allemaal zeggen hetzelfde: sing atiati joh. Komt goed, focus op het beter worden. Focus op jezelf.
Ik vraag mij oprecht af wanneer ik stilzwijgend toestemming heb gegeven dat je alles omtrent mijn persoonlijke levenssfeer mag delen met iedereen. Als ik er iets over zeg zeg je oh oh sorry sorry. Je kijkt beschaamd naar beneden maar gaat vervolgens na een paar tellen door. Weer denk ik bij mezelf waars die billboard of stempel op mijn voorhoofd dat zegt please fuck with me and my mental health. Dat ik niets zeg betekent niet dat het niets met mij doet. Wat het wel degelijk doet aangezien ik niet zo lang geleden een woedeaanval heb gehad waarbij ik mijn rechterhand bijna heb gesloopt en m'n rechterarm naar de klote heb geholpen.
To be fair tho, het zat er ofc aan te komen. De maat is vol, je bent te vaak over mijn grens gegaan en nu ben ik je zat. Vraag mij niet of ik niet eet. Tuurlijk niet als je die domme opmerkingen maak. Vraag mij ook niet of ik mee wil naar wie dan ook. Nee, want je gaat dan toch weer over zaken praten die niet aan jou zijn om over te praten. So nee, vraag mij niets, zeg mij niets, weetje wat, betrek mij in niets meer. Het hoeft niet meer en ik wil het ook niet. Mijn eiland, jouw eiland dingen totdat ik je weer durf/wil toelaten
Reactie plaatsen
Reacties