Verdriet

Ik heb verdiet

Verdriet om het feit dat ik de oude ik kwijt ben en steeds meer begin te accepteren dat ik toewerk naar Marissa 2.0 versie
Tegelijkertijd heb ik verdriet omdat ik zie en hoor dat mijn eigen ouders Marissa 2.0 niet accepteren

Nee we geven je sleutels niet omdat je nog ziek bent en we moeten nog kijken hoe en wat
Nee ik wil niet hebben dat je alleen thuisblijft omdat ik verantwoordelijk voor je ben
Deuren worden niet gesloten, we zijn transparant tegenover elkaar

Funny aint it? Transparant. Jullie wilden een gesprek met mij aan, maar toen ik aangaf dat ik dat liever had met iemand anders erbij zoals mijn zussen of nicht dan geef je aan dat alles wat in het huis gebeurd alleen ons drieën aangaat. Hypocriete bullshit ook. Zeg je ook tegen hen dat je wierook aansteekt omdat je niet wilt dat dat "ding" weer in mijn kamer gaat? Hoe je mij gevangen zet in het huis en mij behandeld alsof ik geen volwaardig mens ben dat zelf kan nadenken en dingen kan doen?

Nee ik heb liever niet dat je gaat studeren want het is nog te vroeg, je bent nog ziek

Het interesseert mij geen ene ruk uit wat je mening is :) Vanaf dat ik het mij kan herinneren zeg ik tegen zowel professionals als mijn omgeving dat ik weer ga studeren dit jaar, iedereen reageert verbaasd en is volgens mij ergens nog steeds verbaasd dat ik het daadwerkelijk ga doen ook.

Jij ziet een hulpeloos persoon dat 24/7 moe is en 24/7 zorg nodig heeft. Ik geef je gelijk, ik ben moe maar dat betekent niet dat ik alles op pauze moet zetten. Bovendien weet je ook als geen ander dat ik ook tijd voor mezelf nodig heb en het averechts werkt als ik geen alleentijd heb. Deels heb jij mij gemaakt tot de persoon wie ik ben. Deels heb ik aan jou te danken dat ik zo onafhankelijk ben/wil zijn. Tegelijkertijd hou je mijn groei ook tegen door zo overbeschermend te zijn. Natuurlijk heb ik ook mijn hand hierin, ik zeg braaf ja en amen omdat ik geen poot heb om op te staan. Als ik te ver ga heb ik dak meer boven mijn hoofd :) ergens diep vanbinnen denk ik ook dat jullie beseffen dat je die macht hebt over mij en daarom zo nog gedragen. Wanneer ik iets zeg krijg ik te horen: "ja je bent nog ziek en we moeten nog kijken hoe en wat".

Ik word oprecht ook moe van dat passief agressief gedoe. Je vreet meer energie dan je geeft. Zelf werk ik het ook in de hand omdat ik er zelf (noodgedwongen) voor kies om terug te gaan omdat er geen andere optie is. Op deze momenten voel ik mij alleen en in de steek gelaten. Er zijn genoeg mensen die mij willen "helpen", maar er is maar zoveel dat je kan doen. Misschien hoor je mij geklaag aan of zeg je wat erg, maar aan het einde van de dag ga jij terug naar jouw eigen huis en zit ik alleen in de shit. Alleen in mijn kamer dat naar wierook ruikt met de deur open met een toeziend oog of een babysitter overdag, terwijl licht schijnt in mijn kamer in de nacht waardoor ik slechter tot niet in slaap val met geen enkele optie om het huis te verlaten omdat ik de sleutels niet heb. En jij zegt dat je mij wilt helpen? Oprecht, wat verwacht je? Hoe denk je dat dit mij helpt? Want ik heb niets aan een oh wat erg voor je. Ik heb acties/daden nodig, geen lege beloftes of woorden