Vandaag heb ik mijn tante na lange tijd gezien. Toen we eenmaal alleen waren liep ze naar mij toe om mij vast te houden.
In het begin wilde mijn lichaam nog niet maar op een gegeven moment ging het vanzelf. Ik liet het toe toen zij mij een knuffel gaf, ik knuffelde zelfs terug. Voor een lange tijd vastgehouden worden door haar voelde goed aan. Alsof mijn moeder mij vasthield en comfort gaf.
Ze werd emotioneel en vroeg of ik ooit nog terug zou komen naar den Haag. Ze zei je woont nu hier. Ik zei ik kan het niet vanwege mijn ouders. Ze zijn veranderd. Ze zei dat ze het heeft gemerkt ja de laatste tijd. Ze is zichzelf niet meer. Ik kon alleen met tranen in mijn ogen zeggen dat dat klopt. Ze is met de verkeerde mensen in zee gegaan en doorgeslagen. Mijn tante begon zelf te huilen en gaf aan dat ik altijd bij haar mocht komen als ik in de buurt ben van Rotterdam. Ze zei dat ze het begreep. En ik geloof dat zij het begreep vanwege haar zoon. Ik herinner het mij weer. Enige verschil is dat mijn tante haar zoon zijn eigen weg laat vinden en hem in zijn waarde laat.
Na lange tijd heeft iemand mij zo lang vastgehouden. Het was zeker langer dan een paar minuten en ik vond het niet erg want de armen voelden vertrouwd. Ik had het nodig maar zij ook.
In de afgelopen tijd dat ik ziek ben geweest hebben meerdere mensen mij geprobeerd deze comfort te geven maar toch was het net niet wat ik zocht. Ik had iemand nodig van het geloof maar tegelijkertijd ook van mezelf. Het was de perfecte combinatie en heeft mijn vertrouwen en geborgenheid in het geloof weer teruggebracht. Mede dankzij mijn stagebegeleider ook van de week toen zij mijn hand vasthield en probeerde samen met mij te bidden. De woorden wilden niet eruit, maar ik was minder bang. Diezelfde avond probeerde ik het zelf en lukte het. Nu dat ik mijn tante heb gezien is mijn anxiety voor de Ramadan minder geworden en weet ik dat het ok is voor nu. Het komt goed. Zoals iedereen tegen mij zegt: focus op jezelf en het beter worden en laat de rest.
Reactie plaatsen
Reacties