Laatst kwam mijn tante op bezoek en het was precies wat ik nodig had.
Het is een vriendin van mijn moeder, ik heb haar leren kennen toen ik bij een stichting hielp als vrijwilliger vroeger toen ik klein was. Uiteindelijk zijn mijn ouders buiten de stichting om vrienden gebleven en ik vond het zo prettig bij hun dat ik zelf met de jaren vaker op bezoek ging totdat het op een gegeven moment leek alsof het mijn eigen familie was.
Ik liet mezelf door haar vasthouden voor een lange tijd. Heck, we hadden zelfs een heel gesprek terwijl zij mij vasthield. Helemaal aan het begin van haar bezoek hadden we het nog binnen in de huiskamer over koetjes en kalfjes maar uiteindelijk zat ik alleen met haar buiten op de rollator van mijn andere tante. Het was de perfecte hoogte voor haar om mij vast te houden zonder zichzelf te forceren.
Sinds mijn opname in het ziekenhuis heb ik dit gemist. Tot nu toe heeft niemand mij dit kunnen geven. Wanneer ik met mensen praat is het vaak je moeder dit, je moeder dat. Ik begrijp niet waarom ze zo doet etc. Wat het anders maakt met mijn tante is dat zij mij vasthield en zei dat ze het begreep. Ze gaf aan dat ze zelf ook had opgemerkt dat mijn moeder is veranderd. En dat was alles wat ik nodig had. Gezien en gehoord voelen zonder een oordeel. Zonder oordeel over mij, maar ook over mijn moeder. Niet dat ik het goedpraat en vergeten ben wat mij is aangedaan maar het was zonder de negativiteit. Cos Gado weet hoeveel negativiteit ik al heb in m'n leven 🥴 natuurlijk heeft het ook te maken met het feit dat ik mij ook liet vasthouden door haar. Het voelde vertrouwd en ik wist dat ik voordat ik ziek werd altijd al close met haar was. Toen mijn nicht waarmee ik een aantal x jaren mijn kamer heb gedeeld, ineens out of the blue terugging naar Suriname was zij degene die mij troostte en mij vasthield terwijl ik huilde in haar armen.
Niet veel mensen weten wat zij moeten doen wanneer ik mij verdrietig of klote voel. Mijn tante is een van de weinige personen die ik op dat moment fysiek toelaat. Also hoezo moet alle blame naar mijn moeder gaan? Waarom geeft niemand mijn vader ook de "schuld". Hoezo is mijn moeder pispaal geworden. Ik ben boos, boos omdat mensen zo makkelijk mijn moeder wijzen maar niemand praat over hoe "slecht" mijn vader is. Terwijl hij mij als kind, voordat m'n hersenen volledig waren ontwikkeld, trauma's cadeau heeft gegeven en als gevolg daarvan mijn gedrag/handelingen tot op de dag van vandaag worden beïnvloedt.
Weet je wat mij het meest frustreert? Wanneer iemand is overleden zeggen mensen oh diegene was zo goed blablabla was ik maar vaker op bezoek gegaan. En dan denk ik bij mezelf van waar was jij toen diegene nog leefde? En hoezo zo goed? Ineens is diegene goed terwijl je genoeg bad shit te zeggen had toen diegene nog leefde. Hetzelfde met mijn moeder. Nu ze uit de gratie is zie ik hoe makkelijk het is om ineens al mijn moeders slechte kwaliteiten op te noemen/je gal te spuien. Al haar goede daden zijn ineens POOF weg. Die keren dat zij voor hun kind, familielid bad of bijstond bij een overlijden of begeleiding tijdens de bewassing zijn ineens vergeten. En dan denk ik bij mezelf the hell? Eigenlijk zielig om te zien hoe snel iemand giftig kan worden. Tegelijkertijd denk ik dan ook bij mezelf van denk jij ook zo over mij? Ben je nu goed met mij maar heb je in het verleden of mss nu zelfs nog ook, ook zo over mij gesproken? Hierdoor vertrouw ik mensen dus niet. Je lacht leuk met ze maar ondertussen... Ik zeg niet veel maar als ik soms zie hoe mensen over andere mensen praten dan denk ik bij mezelf nah fam. Wees dan ook niet verbaasd waarom het zo moeilijk is om het vertrouwen te winnen van mij of closer te worden. Dat komt door dit soort dingen dus
Reactie plaatsen
Reacties