Rode klompen met een gat rechts

Ik weet nog dat ze soms zong aku ora seneng karo koweh. Ik vind jou niet leuk. Ze zong het met een pesterige stem en deed er een strontdans bij. Ik weet niet of zij inspeelde op het feit dat ik dacht dat ik met een van de verpleegsters was getrouwd en dat zij dacht dat ik haar leuk vond maar nee. Ik weet nog dat terwijl zij dat zei de dingen die mijn moeder tegen mij zei ook maalden in mijn hoofd. Hoe ze niet mijn geaardheid, mijn eigen ik, accepteerde en dat het er eigenlijk op neer komt dat de Marissa die is ontwaakt uit de coma haar dochter niet is. So mijn eigenwaarde ging steeds meer en meer naar beneden toen die strontverpleegster dat zong. Waarom? Het was in het Javaans en ik onder drogas brain dacht dat het mijn familie was die zei ik vind jou niet leuk zoals jij bent. Voor mij was alles vreemd en de Javaanse taal was voor mij een stuk herkenning. Dat gecombineerd met haar strontdans die zij erbij deed omdat ik ook mijn pencak silat(Javaanse gevechtssport) aan het doen was. Wat ik nooit meer zal vergeten is wat zij mij heeft geflikt toen ik voor de tweede keer ongesteld werd (eerste keer was ik niet helemaal bij bewustzijn maar bij de tweede was ik helder).

Ik belde voor hulp met mijn maandverband. Ik was bang om door te lekken en moest eigenlijk een pamper aan, ik had geen idee hoe het moest dus ik vroeg om hulp met mijn mooie rode bel. Hou in je achterhoofd dat ik nog aan het verwerken was van misbruik. Ik had nog steeds moeite met het aanraken van andermans hand of dat iemand mij aanraakte so stel je voor je privateparts. Ik weet nog dat ze gefrustreerd binnen kwam en zei dat ze het druk had. Ik had moeite met het uittrekken van mijn onderbroek omdat ik flashbacks kreeg van misbruik. Terwijl dit door mij heenging werd strontverpleegster ongeduldig en zei ze dat ik snel en niet moeilijk moest doen. Dat niet heel de wereld om mij heen draaide. Ik stopte direct met alles en schudde met mijn hoofd nee. Laat maar het hoeft niet meer. Ze vroeg je hoeft mijn hulp niet? Ik zei nee, laat maar ga maar weg. Toen zei ze dan niet, dan moet je het zelf maar doen en toen liep ze weg.

In de nacht vroeg ze nog of ik pijnstillers wilde maar ik had mezelf omgedraaid en huilde stilletjes in mijn bed. Weer dacht ik fuck jou, ik ga liever dood van de pijn dan dat ik jouw hulp aanneem. Die nacht sliep ik met een halve wcrol in mijn onderbroek in de hoop dat ik niet doorlekte. Diezelfde ochtend had ik weer moeite met het aanraken van mensen. Ik raakte helemaal in paniek toen mensen mijn bloeddruk en zuurstof kwamen checken. Heel de dag was ik gespannen en onrustig. De verpleging zag dit en wist in eerste instantie niet wat er met mij aan de hand was cos een aantal dagen geleden maakte ik kleine stapjes door zelf met mijn hand hun hand aan te raken.

So guess what? De volgende dag kwam strontverpleegster samen met nog een andere verpleegster huilend aan mijn bed om te zeggen dat het haar speet. Ze gaf aan dat ze het vreselijk vond om mij zo te zien, omdat ik recentelijk stappen voorruit had gemaakt in de nabijheid van mensen. Nu daarentegen was ik terug bij af. Toen ze vroeg of zij mij mocht aanraken werd ik weer anxious. Mijn benen begonnen te trillen en onbewust hield ik heel mijn lichaam bij mij, ver weg van haar. Ze begon weer te huilen en zei dat het haar speet en niet haar bedoeling was. Ze probeerde mij op te vrolijken door te zeggen dat ik altijd om hulp mocht vragen aangezien dat ik bijna tot nooit deed. Ik dacht alleen bij mezelf fuck jou, ik hoef precies niets van jou. Je hebt het toch te druk? Ik wil dat geen enkele vinger van haar mijn lichaam aanraakt en dat mijn naam uit haar mond bleef. Voor mij was zij lucht, ik was klaar met haar. Nog nooit ben ik zo mensonterend behandeld. Ik voelde mij niet alleen heel klein maar ook vies. Ik zat namelijk in mijn eigen vuil die nacht. De dag erna kwam mijn moeder op bezoek en zei ze dat de Hindoestaanse verpleegster lovend over mij sprak en dat ik haar favoriete patiënt was. Tot aan mijn ontslag had ik haar bestaan genegeerd vanwege haar mensonterend gedrag.