Ziekenhuistrauma en blissfully unaware aunties

Dus maw mijn tante wist hoe ziek ik was, wat er met mij aan de hand was, maar ondanks dat was het vragen naar een man/vriendje belangrijker. Je zou kunnen zeggen: nee, this is just for making conversation/small talk. Lemme stop you right there. Over m'n ziekte deed ze net alsof haar neus bloedde en ofc vanwege het vertekend beeld dat mijn moeder haar heeft meegegeven is het vragen naar een man ofc belangrijker. Alsof het hebben van een man al mijn problemen op magische wijze zou oplossen. Ik vraag mij af of mijn moeder ook mensen heeft verteld over al die keren dat zij mij bespoot met een plantenspuit. Dat, van de keren dat ik het mij nog kan herinneren, een keer lelijk ben gevallen op de grond en dat ik daar nog steeds een litteken van heb. Of van de keren dat zij wegliep uit mijn kamer terwijl ze zei dat ik Marissa niet ben en mij huilend in een nat bed achterliet. Van wat ik weet heeft de verpleging haar een aantal keren gestopt, maar de keren dat ik het mij nog kan herinneren hebben mij opgefokt.

Ik weet nog van die ene keer dat mijn moeder mij dwong om het gebed op te zeggen en dat ik mijn kamer probeerde te ontvluchten. Dit lukte helaas niet, want mijn moeder blokte de deur door letterlijk ervoor te staan met plantenspuit en al. Toen ik het de verpleging vertelde zeiden zij de dag erna dat zij het hadden teruggezien op de camera's en dat het hen spijt dat zij er niet waren. Ze gaven aan dat ik altijd op mijn alarmbel kon drukken en dat ik veilig was. Ik draaide mij om en dacht fok jullie. Veilig mijn bil, jullie waren niet eens 2 meter verder en toch gebeurde het. Ik had geschreeuwd maar niemand kwam (wss omdat ik op mpu/medisch psychiatrische unit lag waar het normaal was dat iedereen elke dag schreeuwde but still tho).

Ik weet ook nog dat mijn moeder die dag tegen mij zei dat er een broeder (mannelijke moslim) op de afdeling werkte en dat ze zei dat hij knap was. Of ik misschien niet daarin geïnteresseerd was en een beschuitje mee wilde eten. Sowieso ben ik niet dol op beschuit so heel dat beschuit kon mij gestolen worden. En die man? Oh boy, heb ik daar ook een mooi trauma over aangehouden :) Diezelfde man had mij de nacht van te voren met harde hand geprobeerd mij medicijnen te laten innemen, waardoor ik het weigerde. Ik zat liever met het gevoel alsof iemand mijn hersenen centimeter voor centimeter eruit rukte dan dat hij mij met zijn vieze naar rookstinkende handen mijn medicijnen gaf of mij aanraakte. Ik weet nog dat hij zei dat ik niet moeilijk en dwars moest doen (begrijpelijk cos mpu, mensen zijn niet de makkelijkste, maar ik gedroeg mij de afgelopen dagen/week so ik begreep niet waar die fucking stok in zijn mars vandaan kwam). Daarvoor had een verpleegster mij geïnformeerd dat de nachtdienst zou worden overgenomen door een man. In diezelfde periode was ik mijn misbruik en überhaupt het gevoel dat iemand mij aanraakte aan het verwerken. Een man wilde ik sowieso niet in mijn aura, het was zelfs zo erg dat ik een mannelijke arts had aangevallen. Van wat ik weet was ik de 2e keer bijna tussen geglipt door de schuifdeuren om een mannelijke arts achterna te gaan waarvan ik dacht dat hij mijn vader kon zijn in een andere realiteit. Cos ik weet nog dat mijn moeder werd geschijnd door een mannelijke arts en hij leek daarop. So ik was slowly Aant wennen dat vrouwelijke verpleegsters mij aanraakte en ineens kwam een harthandige man die met een vooroordeel mij "hielp" door ervan uit te gaan dat ik hinderlijk deed omdat ik mijn meds niet wilde innemen ipv het feit dat ik mij onveilig/niet op mijn gemak voelde bij mannen. Mijn meds konden mij gestolen worden, ik dacht ik ga liever dood van de pijn dan dat ik jouw hulp aanneem.

De dag erna had hij wel zijn excuses aangeboden tho. I couldn't care less. Ik zei beleefd isgoed en daarna heb ik hem nooit meer gezien in mijn kamer. Ik weet ook nog dat die verpleegster zei dat hij heel lief was. Lief mijn bil.