Memberberries

Ik keek net bijvoorbeeld naar een korte opname van mijn moeder waarbij zij aan het dansen was en ik meezong met de muziek. Ik zie mijn moeder stralen en onbezorgd meedansen. Ik mis die tijd. Natuurlijk hadden we toentertijd ook onze up en downs maar niet zoals nu dat er nog net geen radiostilte is. Terwijl ik naar die opname kijk vraag ik mij af of ik dit nu mis als moment, mis ik mijn moeder in het algemeen of mis ik een bepaald beeld van mijn moeder? Ik denk dat het een combinatie is van de voorgaande zaken. Ik mis het meezingen met Javaanse/oude liedjes tot laat in de avond in de auto. Ik mis de spontane dansmomenten in huis. Het frustreert mij voornamelijk dat ik die momenten niet na kan bootsen in mijn huidige situatie. Het is anders. Ik heb nu niet iemand bij mij die even vals (en op sommige momenten haar eigen lyrics schrijft, want natuurlijk zingen die mensen het verkeerd en zij goed) met mij keihard meezingt. De gekke spontane momenten mis ik nu voornamelijk.

Ik vraag mij af of mijn moeder die momenten ook mist. Ik weet dat ze mij mist. Alleen net wat ik net zei: mist ze mij of mist ze het idee van mij? Van wat ik heb begrepen luisteren mijn ouders geen muziek meer maar staat het islamitisch gebed 24/7 aan. Dit doet mij pijn en geeft mij verdriet. Ik weet wat muziek voor mijn moeder betekent. Net als bij mij is het een uitlaatklep/vorm van therapie. Vroeger speelde mijn moeder een instrument, ik hoop dat ze dat nog steeds doet. Vooral omdat dit haar niet alleen voldoening maar ook rust geeft. Ik vind het jammer dat er (in mijn ogen) van mijn ouders misbruik is niet het juiste woord... Ik zou eerder zeggen dat mijn ouders op een kwetsbaar moment hulp hebben gekregen/gezocht bij de verkeerde mensen. Mensen die zo zijn uitgeschoten in het geloof dat ze niets anders meer zien. Dat vind ik jammer. Ik vind het jammer dat er van zoiets puurs, zoiets giftigs tot stand kan komen. Gif dat zich gaat nestelen in mensen hun brein, vervolgens wordt verspreidt en een eigen leven gaat leiden. 

Het doet mij pijn dat dit met mijn ouders is gebeurd. Ik vind het jammer dat zij nu een tunnelvisie hebben ontwikkeld waardoor zij blind zijn van hun eigen acties en de daaruit voortvloeiende consequenties. Consequenties die ook van invloed zijn op mij. Soms vraag ik mij ook af of mijn ouders spijt hebben van die ene dag. Die ene dag waar zij de duivel/demoon/beest uit mij wilden verdrijven. Volgens de imam is mijn queerness sws een ticket naar de hel en is dat dus het beest. Dat gepaard met mijn plotselinge ziekte, dat maakt mijn enkeltje naar de hel ofc definitief 🥴