So guess what? Afgelopen week moest ik een aantal vragenlijsten invullen om zo een inzicht te krijgen wat voor karakter ik heb en wat mij scheelt (of om eventuele stoornissen uit te sluiten).
Uit de bus is gekomen dat ik normaal scoor qua persoonlijkheid zowel voor als na mijn ziekte. Uitschieter is wel dat ik vrij eigenzinnig ben wanneer mijn vrijheid wordt beperkt of wanneer er sprake is van dwang. Enige verschil is dat ik blijkbaar nu extraverter ben geworden. Ik zei nog tegen mijn psycholoog dat er waarschijnlijk iets is misgegaan cos ik merk dat niet. Al moet ik toegeven dat ik steeds makkelijker weer met mensen begin te praten.
Ik leg voornamelijk makkelijk contact met mensen die vrij stil/teruggetrokken zijn. Ik kan mij herinneren dat dat altijd mijn kracht is geweest. De "moeilijke" mensen vond ik altijd het makkelijkste om te bereiken. Gisteren tijdens het sporten is er bijvoorbeeld een man die meer Russisch en gebroken Engels spreekt dan Nederlands. Vaak zie ik ook dat mensen afhaken als ze Engels moeten praten en vrij korte vragen stellen. Terwijl ik gisteren, naar mijn mening dan, een goed gesprek had met hem tijdens mijn wandeling over zijn tijd hier in Tilburg en hoe depressie ons leven beïnvloedt. Ik heb zelfs na lange tijd weer echt kunnen lachen. Het gaf mij niet alleen een blij gevoel maar ook een gevoel van herkenning, cos dit is wat ik vroeger deed. Mijn kracht is om de ander te laten praten, alleen deze keer deed ik dat niet bewust. Ik opende mijzelf ook voor hem. So yeah, it was a good day.
Terugkomend op de uitslag van de vragenlijsten over een eventuele stoornis. Surprise, surprise: ik heb PTSS, een lichte depressie, een lichte fobie met een sprankel lichte angst. Voor mij was dit geen verrassing, want ik had natuurlijk allang al voor eigen dokter gespeeld. Ik weet dat ik geen dokter ben, maar het voelt fijn om een bevestiging te krijgen dat dat wat ik al die tijd voelde ook klopt. Na lange tijd in het duister te tasten heb ik voor nu ook meer zeker- en duidelijkheid in de stand van zaken.
Vaak vragen hulpverleners aan mij wat zij voor mij kunnen doen. Vaak geef ik dan als antwoord dat dat wat ik het liefst wil hebben zij mij niet kunnen geven. Ik mis namelijk de geborgenheid en veiligheid van mijn eigen ruimte, mijn eigen kamer. Zij kunnen mij wel tools geven om om te gaan met spanningen/stress om dat gevoel na te bootsen of om te gaan met dat soort situaties maar uiteindelijk ben ik aan het einde van de dag toch alleen in de nacht met mijn nachtmerries. Op dat moment houdt alleen mijn PTSD en mijn gedachtes mij gezelschap met mijn grote vriend depressie lurking in the background. Het tasten in het duister werd ook voor mij versterkt door het feit dat mijn ziekte vrij nieuw en zeldzaam is. Er werd letterlijk tegen mij gezegd dat het uitproberen is en dan zien wat er gebeurt. Er kon mij geen garantie worden gegeven waardoor de onzekerheid ook steeds meer werd. Dat gecombineerd met het feit dat ik niet meer wil leven is geen goede combo. Gelukkig gaat het nu wat beter tho. Ik merk ook dat deze gedachten meer op de achtergrond zijn dan wanneer ik ongesteld ben. Ik weet niet of het tussen mijn oren zit, maar steeds meer begin ik te denken dat er iets met mijn hormonen/gemoedstoestand gebeurd wanneer mijn menstruatie eraan komt. Ik weet dat het normaal is om in je feels te zijn, maar dit voelt next level. Voornamelijk omdat ik hier in het verleden bijna geen last van had. Als ik ook terugkijk zijn mijn suïcidale gedachten het ergst wanneer mijn menstruatie eraan komt. Het lijkt net alsof de volume knop omhoog wordt gedraaid en ik mezelf niet meer ben. Eerder een schim van mezelf.
Reactie plaatsen
Reacties