Soms vraag ik mij af of mijn ouders geen spijt hebben van de dingen die zij hebben gedaan.
Voornamelijk mijn moeder. Vooral de periode toen ik het kwetsbaarst was en eigenlijk niet voor mezelf voor de volle 100% kon praten. Ik weet nog dat ik toen ik net bij bewustzijn was af en toe vroeg maar mijn muziek. Niet mijn mobiel, maar mijn eigen muziek want de doorsnee Nederlandse radio draait mijn liedjes niet. Vaak zeg ik ook grappende wijs tegen mensen dat ik werk aan mijn Javaanse Spotify aangezien dat er ook bijna tot niet te vinden is.
In het revalidatiecentrum was het nog erger. Ik werd mij meer bewust van dingen en de drang naar het luisteren van mijn eigen muziek werd steeds groter. Het was niet meer iets wat ik alleen miste maar wat van essentieel belang is. Kijk nu kan je denken: komt ze weer met haar fancy woorden. Maar de mensen die mij echt kennen weten wat muziek voor mij betekent. Muziek is voor mij net als water, ik kan er letterlijk niet zonder mee. Een soort van healthy addiction :) achteraf gezien nu ik terugkijk wilde ik letterlijk tot op het laatste moment muziek luisteren. Zelfs tijdens mijn psychose stuurde ik mensen nummers om ze te beluisteren. Het maakt niet uit of ik mij klote, happy of gewoon ontspannen wil voelen, muziek is er elke dag. Terwijl ik dit typ is dit nu bijvoorbeeld mijn eerste dag alleen bij mijn oom en tante. Ik heb direct hun geluidssysteem uitgeprobeerd en ik kan eerlijk zeggen dat ik mij na lange tijd weer mezelf voel.
Vandaar dat ik mij ook afvraag wat mijn ouders bezielde om mijn muziek expres achter te houden. Vanaf kleins af aan weten zij wat muziek met mij kan doen. Dat muziek daadwerkelijk bijdraagt aan mijn gemoedstoestand. Aan de ene kant zei mijn moeder bijvoorbeeld dat zij wist wat muziek voor mij betekende, maar toch vertikte zij het om mijn mobiel te geven. Puur onder het mom van ja als je je phone krijgt ga je direct mensen appen etc. Dat terwijl ik expliciet aangaf dat het mij ging om MIJN muziek en dat het op mijn telefoon staat. Ik heb namelijk alles online staan zodat ik anywhere erbij kan en niet meer zal kwijtraken. Toen ik vroeg om mijn laptop werd dit ook geweigerd. In deze periode zag iedereen dat het ook slechter met mij ging in het revalidatiecentrum. Ik wilde niet meer leven omdat niets meer van mij was. Ik herkende mijn eigen lijf niet meer, mijn kussen ook niet want ik kreeg andere kussenslopen mee, mijn bed, de mensen (want toen ik eenmaal was gewend aan de verpleging van het ziekenhuis werd ik overgeplaatst naar het revalidatiecentrum) en eigenlijk heel de omgeving. Muziek was mijn enige houvast/geruststelling waarvan ik wist dat ik herkenningspunten zou hebben.
Reactie plaatsen
Reacties