Ik zeg het al sinds mijn opname in het revalidatiecentrum: mijn leven staat nu op pauze.
Voordat ik ziek werd was ik big stuff van plan. Voor het eerst nam ik mijn studie en toekomst serieus. Daar waar ik eerst mensen hielp door bijles te geven, bewassen van lijken, meehelpen tijdens gebedsdiensten, koken voor mensen etc. Slijt ik nu mijn dagen door door een uurtje in de week te gaan sporten, een crea uur, slaapgroep en een verdwaalde module om een crisisplan op te stellen. Over het crisisplan later meer, want daar heb ik ook genoeg over te zeggen.
Alles wat ik tot nu toe doe mij geeft mij geen voldoening. Aan het einde van de dag kom ik thuis en denk ik: "Ok cool, en nu?". Ik voel mij er niet beter door. Ik weet dat ik hierdoor onder de mensen kom, afleiding heb, fysiek bezig ben, uit de situatie wordt gehaald/change of scenery etc. Ik weet ook dat het op lange termijn bijdraagt aan mijn herstel, dat ik dit ook nodig heb. Alleen haal ik er geen voldoening uit. Voor mij is het eerder omdat het moet. Hierdoor voelt het ook alsof ik in een sleur ben beland. Als ik niet een gesprek heb met een behandelaar bij GGZ, dan ben ik bij m'n neuropsycholoog, zo niet dan ben ik aan het sporten of tekenen. Ik werk netjes mijn agenda af en kom braaf naar mijn afspraken en vaak denk ik: "waar ben ik mee bezig? Wat doe ik eigenlijk hier?". Er zijn genoeg andere dingen die ik had kunnen doen, maar helaas. Das een ander leven en een andere versie van mij die niet meer bestaan. Ik denk ook niet dat ik helemaal mijn oude ik weer wil zijn. Als ik eerlijk ben was dat ook niet een van de gezondste levenswijzes. Als mijn encefalitis er niet was dan had een burnout mij wel gepakt of wat anders.
En nu het hinderlijke crisisplan... Kijk ik begrijp de achterliggende gedachte. Het is een hulpmiddel voor mensen in mijn omgeving en hulpverleners zodat zij weten wat zij voor mij kunnen betekenen op het moment dat ik in crisis ben. Ik heb dan ook netjes alles ingevuld en zo concreet mogelijk gemaakt, maar tegelijkertijd denk ik: " ja is leuk en aardig zo een instructie, maar 8 van de 10 keer gaat dit niet op.". Ik schrijf wel leuk je kan mij afleiden met een film of gaan koken, maar dat is niet altijd zo. Soms hou ik er ook van om met rust gelaten te worden. Dan is dat niet zozeer dat ik mij afzonder van mensen maar eerder dat ik dan tijd nodig heb voor mezelf. Quality time met mijzelf als het ware. Soms vind ik het ook fijn dat iemand fysiek bij mij is en niets zegt. Het hangt af van de persoon, situatie, zonnestand, waterstand en de maan. Ya know? Denk ook dat het daarom zo moeilijk is voor anderen om mij te peilen omdat ik vrij impulsief ben. Het enige constante ding in mijn leven is het luisteren naar muziek. De muziek die ik luister tho is geen indicatie van hoe ik mij voel. Ik kan namelijk beginnen met oude soul (ook wel oude lullen muziek genoemd door mijn zus), vervolgens schakelen naar hard rock met dat heerlijke geschreeuw en dan eindigen met soca alsof ik zelf carnaval aan het vieren ben. Vandaar dat ik mijn bedenkingen heb over dat crisisplan. Hierdoor ben ik geneigd om het niet zo nauwkeurig uit te werken omdat ik toch denk dat ik het voor saus doe. So nevermiiiiind :) Men moet het voor nu maar doen met mijn dokters handschrift en wachten totdat ik zin heb om het netter/duidelijker uit te werken.
Reactie plaatsen
Reacties