Koffie, kokos en nog wat

Ik weet nu hoe je heet en hoe je eruitziet. Om eerlijk te zijn zegt het mij niets. Een vriendin van mij stuurde een foto van jou en ik herkende je niet. Ik heb foto's van dingen die wij samen hebben gedaan en dat zegt mij ook niets. Je bent gewoon POOF weg uit mijn hoofd. En dat zorgt voor verwarring. Ik mis je, maar tegelijkertijd ook weer ik niet. Onbewust heb ik je toch al die tijd gemist. Heck, ik ben zelfs in het revalidatiecentrum onbewust douchegel met kokosgeur gaan halen. Waarom? Geen flauw idee. Gado weet. Iets zei mij dat ik iets met kokos wilde hebben. Ik ben erachter gekomen dat ik ook een bijnaam voor je had. Je echte naam zegt mij niets, maar je bijnaam... Je bijnaam klinkt bekender. Soms ben ik bang dat ik je heb verzonnen tijdens mijn psychose of misschien wel zelfs daarvoor.

Ik herinner mij flarden van ons samen, maar het is nog geen geheel. Mijn enige houvast is voor nu de koffie, kokos en nog wat. Soms vraag ik mij af of jij mij mist. Waarschijnlijk heb je mij allang al voor alles en nog wat uitgescholden, denk je dat ik je maanden geleden uit het niets ben begonnen te negeren en op die manier onze relatie heb beëindigd. Nu ja, relatie... Van wat ik heb begrepen noemden wij het nooit een relatie. Er was geen ship. Ook al had ik je moeder ontmoet en kwam ik regelmatig bij je. Heck, ik wilde zelfs met je samenwonen. En nu ben je eigenlijk een wildvreemde voor mij. Je naam en gezicht zeggen mij niets. Je stem kan ik mij al helemaal niet herinneren. 2 jaren aan herinneringen zijn weg. POOF.

Onbewust mis ik je toch en denk ik aan koffie, kokos en nog wat. Ik ben voornamelijk gefrustreerd. Gefrustreerd om heel het gebeuren. Ik kan er niets aan doen. Om de herinneringen terug te krijgen zou ik je somehow terug moeten krijgen in mijn leven. Alleen heb ik je nummer niet. Geen adres, geen mail, geen niets. Het is een grote leegte in mijn brein. Onmacht blijft hier ook lurken op de achtergrond, omdat ik weet dat ik niets kan doen aan het feit dat ik een deel van mijn herinneringen kwijt ben. Dat heb ik deels geaccepteerd. Accepteren dat ik momenten/gebeurtenissen kwijt ben ok, maar a whole damn person? Een periode van 2plus jaren met a wholeass person? That shit hurts.

Laatst zei mijn zus dat ze dacht dat ik een romantisch persoon was. Ik had haar eerst uitgelachen voordat ik haar gelijk gaf. De 14e komt eraan en ik ben erachter gekomen dat ik in mijn notities mijn plannen voor die dag heb opgeslagen. Ook hypocriet van mij, omdat ik altijd zeg dat Valentijnsdag onzin is. Talking about whipped... 🤡 Waarom maar één dag in het jaar uitkiezen om juist op die ene dag extra je liefde the showen? En alle andere dagen dan?

Over de liefde gesproken, Baskom komt mij nog net niet de spuigaten uit over dit onderwerp. Een mens gaat niet dood als er geen warm lijf naast hen ligt elke dag. Donderop met je kroelen, ik heb het van mezelf al warm genoeg. Ze dwingt mij nog net niet om een nieuwe relatie aan te gaan. Zij houdt echt van de liefde liefde. Wat dat betreft is zij daarin de belichaming van unicorns en rainbows. Ergens vind ik het ook mooi om te zien dat die onschuldig-/puurheid er is. Cos let's be honest, van mij krijg je het sowieso niet. In tegendeel zelfs, mijn donkere humor kan van iets puurs heel makkelijk iets twisted maken. Terugkomend op de gearrangeerde huwelijken van Baskom, ik heb toen ook eerlijk gezegd dat ik niet open sta voor de liefde. Ergens voelt het ook alsof ik vreemdga. Al kan ik mij haar niet herinneren, toch weigert mijn lijf/geest dienst.

Ik kan mij nog vaag post-its herinneren die ik in je agenda voor je achterliet of sneaky messages op bananen die je altijd meenam. Vaak zie ik een schim voor mij die (ja want zogenaamd kan ik ruiken in mijn gedachtes) ruikt naar koffie, kokos en nog wat. Ik heb je gezicht gezien, maar toch kan mijn brein die connectie niet maken. Je lijkt als een wildvreemde voor mij maar onbewust ook weer niet.