Hey, ik ben Marissa en ik ben verslaafd aan mezelf te pijnigen.
Gisteren had ik een erge nachtmerrie. Ik voelde mij onveilig en bang, daarom belde ik mijn vriendin zodat ik niet alleen was. Ik vroeg aan haar of ze aan de lijn kon blijven totdat ik in slaap zou vallen. Met de nachtmerrie van gisteren zijn trauma's van vroeger teruggekomen. Naweeën van een nachtmerrie noem ik het. Ik krijg ze maar niet uit mijn hoofd. Zelfs op de wc komen ze, zonder enige aanleiding. Vandaar dat ik mezelf vandaag weer heb gesneden. Ik had een deal met mezelf gemaakt om pas weer te snijden wanneer de voorgaande wonden zijn geheeld maar helaas... De drang om het vandaag weer te doen was te groot.
Ook had ik een nieuwe herinnering. Ik herinnerde dat wanneer ik mij klote voelde en voor iedereen afsloot iemand bij mij onuitgenodigd in mijn bed kwam liggen en mij vasthield. Ik mis deze momenten. Ik mis de geborgenheid, ik mis de veiligheid, ik mis haar. Ik mis haar maar weet tegelijkertijd niet meer wie je bent.
In de avond belde mijn zus. Ik heb expres de eerste keer niet opgenomen cos i couldnt be bothered. Heel de avond denk ik eraan om mijn leven te eindigen. Niet eens een meter zit er op een bijzettafel meerdere scheermesjes. Met de dag wordt het aantrekkelijker om ze te gebruiken en aan alles een einde te maken. Ik wilde vandaag bekvechten met mijn zus maar ze gaf mij niet wat ik wilde. Ik luisterde en antwoordde met een half oor. Toen ik besefte dat ik niet zou krijgen wat ik wilde begon ik te huilen. Ik stopte met praten omdat ik wist dat ik anders dingen zou zeggen waar ik spijt van zou krijgen. Ik hoorde haar vragen maar luisterde niet. Ze zei dat ze vond dat ik kinderachtig deed. Ik geef haar gelijk. Net als een klein kind ging ik onder mijn dekbed huilen terwijl zij probeerde te praten met mij. Nadat ze had opgehangen moest ik nog harder huilen. Op een gegeven moment stopte ik. Ik heb vanaf toen besloten om mezelf op slot te zetten en niets meer te zeggen.
Ik voel mij steeds meer en meer een last. Ik voel mij egoïstisch omdat ik weet hoeveel mijn zus voor mij doet en ik kan niet eens als een normaal mens antwoorden. Ik heb haar deze keer bewust pijn gedaan, met als achterliggende gedachte dat ze mij wegduwt. Natuurlijk werkt dit ook niet want zij is ook koppig. Ik besef dat dit geen productief gedrag is. Ik besef dat mijn gedrag gevolgen heeft op de ander. Ik besef, ik besef, ik besef. Ik besef zoveel maar tegelijkertijd tast ik toch in het duister. Soms heb ik het gevoel alsof ik alleen maar duister ken. Er zijn soms lichtpuntjes, maar het duister is soms zo overweldigend dat mijn lichtpuntjes worden overschaduwd. En da's een van de signalen van depressie toch? Het wordt steeds moeilijker om lichtpunten te zien. Ik zei tegen mijn zus dat ik mijn leven zat was. Nu ik dit schrijf denk ik dat nog steeds. Ik heb genoeg om voor te leven maar duisternis in mij begint deze drijfveren met de dag steeds meer te overschaduwen. Ik was vroeger geen persoon die beren op de weg zag. Dit is nog steeds zo, alleen nu ben ik bang dat ik niet eens meer een weg zie. Alleen duisternis en nog meer duisternis.
Reactie plaatsen
Reacties