Crapdag

Ik heb nu een paniekaanval en ik weet mezelf geen houding aan te nemen. 

Ik zit nu op een stoel en ik probeer zo stil mogelijk te zijn. Ik voel dat er tranen willen komen in mijn ogen. Linksboven mijn hoofd voel ik een beginnende druk. Ik weet nu niet of het hoofdpijn is of wat anders. Volgensmij klopt mijn hart ook sneller. Ik weet nu niet of ik dit mij nu inbeeld, maar het lijkt alsof ik tintelingen voel in mijn linkerarm. Misschien is een hartstilstand beter. Soms maak ik grappen dat ik het leven zat ben, maar soms... Soms zijn er van die dagen dat ik het echt zat ben en denk dat die hartstilstand misschien wel beter zou zijn.

Ik wil huilen, maar tegelijkertijd niet. Ik wil schreeuwen, maar tegelijkertijd niet. Ik wil zoveel, maar tegelijkertijd ook weer niet. 

Mijn moeder had het er net over dat zij had afgesproken met de schoonmoeder van de vrouw die mijn demoon een naam heeft gegeven. Ze heeft dezelfde naam als een vriendin van mijn moeder so ik weet niet wat mij bezielde, maar ik vroeg aan haar wie dat was. Vol enthousiasme zei ze je weet wel van die ene zoon (waar zij altijd vol lof over praat, dezelfde zoon die voor mijn neus de deur op slot heeft gedaan en mij urenlang op de koude vloer heeft laten zitten waardoor ik diarree kreeg) en vrouw van die ene man. 

Terwijl zei dit zegt denk ik bij mezelf waar the fuck zit jij met jouw hoofd? Ben je vergeten wat zij mij hebben aangedaan? Zowel fysiek als geestelijk? Ben je vergeten dat zij mij hebben gebroken? Hoe durf je nog met hun om te gaan? Wetende dat zij een stuk van mij hebben afgenomen. Hoe durf je te zeggen dat je mij beschermt terwijl jij nog steeds met hun omgaat? Niet eens geforceerd, maar omdat je het zelf wilt? Ik voel mij net een schoenveeg. Die ene kauwgomrest onder het bureau waar niemand naar omkijkt dat al jarenlang ergens aan het opdrogen is en inmiddels één is geworden met de tafel. Ik begrijp niet waarom je nog steeds, vrijwillig, met deze mensen omgaat, wetende wat zij mij hebben aangedaan. Ik heb al gezegd dat ik niet alleen niets van hen wil, maar ik wil ook niets horen. In het verleden heb ik dit meerdere malen herhaald, maar het lijkt net alsof jij tijdelijke geheugenverlies hebt gehad en doet alsof er nooit iets is gebeurd. 

Het frustreert mij dat telkens als jij het over haar of haar gezin hebt, ik in de paniek schiet. Soms beleef ik de moment telkens weer en ben ik daarna uitgeput. Ik denk dat vandaag ook weer zo een dag zal zijn. Het liefst ren ik nu naar mijn neef en tante en hoop ik daar wel mijn rust te vinden. Alleen kan dat nu niet omdat je dan gaat zeuren dat ik te veel doe. Vervolgens geef je aan dat je mij niet wilt verbieden en tegenhouden, maar telkens wanneer ik voor mezelf kies dan geef je mij een kut gevoel. Niet dat ik dat gevoel niet al had, integendeel zelfs, je vergroot het alleen maar. Dit soort momenten dwalen mijn gedachtes af naar hoe het zou zijn als ik er niet meer was of als ik mezelf wat zou aandoen. Terwijl ik dit typ denk ik bijvoorbeeld aan het mezelf pijn doen. Ik denk erover waar ik mezelf zal snijden en hoe diep. Het brengt mij naar dat gevoel van verlichting als ik eenmaal bloed heb getrokken en ergens een gevoel van controle. Dit gevoel nu, daar heb ik wel controle over, terwijl de rest doorgaat zonder dat ik dat wil. 

Ik ben zelfs zo erg aan het piekeren dat ik net voor een paar minuten in slaap ben gevallen zonder dat ik eigenlijk wil. Het is dat ik een beetje begon te snurken dat ik ben wakker geworden. Om een beeld te schetsen: toen ik thuis ben gekomen vertelde mijn moeder het terwijl ik mijn tas aan het uitpakken was. Ik ben daarna naar mijn kamer gegaan en even op mijn bed gaan liggen in mijn buitenkleren. Ik heb nog steeds mijn buitenkleren aan, mijn raam staat wagenwijd open dus ik solliciteer ook naar longontsteking. Nu ik er verder over nadenk tho, heb ik dat laatste misschien expres gedaan om mezelf onbewust pijn te doen. Op dit moment doe ik het bewust, omdat ik mij bewust ben van de pijn die de kou mij nu geeft. Ik voel mijn tenen en vingers niet meer. Somehow begin ik nu ook spierpijn te krijgen in mijn rug. Oh en ik heb het licht aangelaten, waarschijnlijk is dat ook niet chill voor mijn hoofdpijn. 

Plan van aanpak: omkleden, muziek luisteren. Wait no, muziek aandoen, omkleden, opfrissen en daarna naar beneden wat eten om daarna weg te rotten in bed. Voordat ik in slaap val mn neef appen voor planning van morgen