Jarenlang heeft mijn moeder de kleinkinderen van mijn vader als haar eigen kleinkinderen gezien.

Al sinds dat zij baby waren heeft zij extra aandacht en speciaal dingen gefixt in huis zoals extra plastic stoelen, plastic bestek, maakte saoto omdat zij er van hielden en maakte dawet. Het zijn allemaal aanpassingen die zij heeft gedaan terwijl niemand er naar vroeg. Ze deed het zelf omdat ze van hen houdt. Volgensmij had mijn vader het niet eens door. Hij vindt alles best. Niet dat hij niet van hen houdt, op zijn manier houdt hij van iedereen.

En nu zijn zij ouder geworden. Vanaf kleins af aan heb ik de verdeeldheid gezien. Hoe mijn moeder met tante wordt aangesproken, zelfs door de kleinkinderen en niet altijd als oma. Voor mij is het een teken van respect. Niet zozeer dat je haar hoeft te zien als oma en te accepteren, maar meer als je bent de vrouw van mijn opa dus niet iemand jonger maar de oudste. Dit is precies Mallorca allover. Tijdens het uitdelen van cadeaus was ik er zelf niet bij omdat ik op de bank een paniekaanval had. De rest zat aan tafel en had lol dus ik zei niets en probeerde rustig te blijven zodat ik niet zou hyperventileren. 

Anywho over de verdeeldheid, ik zag het verschil tussen de cadeaus. Niet dat mijn moeder alles moet krijgen maar ik dacht van oh shit... Heel de grap is dat wat mijn vader heeft gekregen niet eens kan eten. Het grootste gedeelte van dat pakket is slecht voor hem en helpt zn nieren alleen nog meer naar de klote. Het frustreert mij dat mijn moeder en ik blijven zeggen hoe moeilijk het is om vervolgens een pakket mee te krijgen waarvan ik denk het is een mooi gebaar, maar luister je eigenlijk wel naar mij? Een teken van dat je mij niet alleen hoort, maar ook luistert, zou zijn als je het pakket zou vullen dat goed voor zijn nieren/lichaam zou zijn. Niet vullen met snelle suikers of noten waarvan mijn moeder en ik later de shit van moeten opruimen. Het lijkt net alsof jullie alleen de leuke dingen meemaken. Weet je hoeveel energie het kost om boodschappen te doen? Hoeveel rekening je moet houden met alles wat hij wel en niet mag eten op regelmatige basis? Natuurlijk, op z'n tijd kan het, alleen dan wanneer mijn moeder en ik er wat van zeggen zijn wij de boosdoener. Mijn vader geeft aan het slachtoffer te zijn, dat hij een klein kind is, als hij moet doodgaan gaat hij dood of hij geeft vaker ook aan dat het klopt dat hij gek is en naar het gekkenhuis moet. Terwijl niemand dit ooit tegen hem heeft gezegd. Weet je hoe moeilijk het is om dit dag in dag uit mee te maken? 

Soms vraag ik mij af of zij wel beseffen hoe moeilijk het is om met hem te leven. Vooral nu het nog slechter met hem gaat. De emotionele uitbarsting van het kerstdiner is niet nieuws. Altijd is hij het slachtoffer en vraagt hij om vergiffenis. Dit valt nog mee, maar wanneer hij dwingend/kwaad/agressief/nog dieper in zijn slachtofferrol gaat zitten is het moeilijk. Voor de korte tijd dat hij met je zal doorbrengen zie je zijn ware kleuren niet, maar wanneer hij bij mijn moeder en ik is... Ik merk dat het ook zijn tol eist van mijn moeder en dat mijn vader haar letterlijk en figuurlijk geestelijk en lichamelijk kapot maakt. 

Mijn moeder had ook een bericht gestuurd naar mijn zussen om bij te praten over mijn vader zijn status. Niemand heeft hierop gereageerd. Nog een no fucks given gebaar als je het mij vraagt. Jullie zeggen wel bel maar en we zijn er. Alleen what the hell? Hoe kan ik dan op je bouwen als je niet eens interesse toont in de status van je vader? Als het zodanig slecht zou gaan en hij in het ziekenhuis lag dan zouden jullie wss komen? 

Sorry, maar nee. Ik niet van dat. 

Ik wil niet dat je alleen komt wanneer ik al in de put zit. Als je er echt voor mij wilt zijn wil ik je ook tijdens mijn goede momenten of de onzin momenten zoals wanneer ik je zomaar app wat ik zal gaan lunchen. Anders dan dat hoeft het niet voor mij. Ik ben dankbaar voor alles wat jullie voor mij hebben gedaan, alleen weet ik niet of ik in de toekomst nog in jullie leven zal zijn als ik de verdeeldheid zie. Ik zie mezelf ook niet samen met mijn moeder of alleen passen in jullie leven. Ik denk dat als mijn vader er niet meer is onze band/relatie ook verdwijnt. 

Gedeeltelijk maakt dit mij verdrietig, omdat ik dan denk van shit... Wie zal ik dan uitnodigen voor mijn mijlpalen? Waar ga ik naartoe met de feestdagen? Verjaardagen van mijn ouders als zij overleden zijn? Ik zie mezelf al alleen staan aan het graf met mijn nicht van mijn moeder. Of zelfs zonder haar aangezien zij ook niet meer de jongste is. Het laat een zure nasmaak achter om te bedenken dat ik niet zal weten hoe mijn nichtjes en neefjes zullen opgroeien. Then again, ik weet nu al niet veel. Meeste mijlpalen heb ik gemist of hoor ik toevallig achteraf waardoor ik ook weer denk van hoeveel mis eigenlijk? Dat wat je nooit hebt gehad kan je niet missen right? 

----

Vandaag bijvoorbeeld was er een voorval waarvan ik bang ben geworden. Het deed mij denken aan het vliegtuig incident waarbij ik dacht dat mijn vader naast mij was overleden. 

Deze angst is er bijna elke dag en het frustreert mij dat mijn zussen en broer hier niet naar vragen of er wat mee doen. Ik vraag mij af of dit weer een had ik maar ding zal worden. Je weet wel, iemand overlijdt en vervolgens praat iemand over hoe goed diegene was en had ik maar dit gedaan toen (insert bullshitterij hier). Waardoor ik dan denk waar the fuck was je toen diegene nog in leven was?