Ergens denk ik dat rouwen niet alleen over herinneringen gaat.
Mijn lichaam speelt ook een rol, het schreeuwt dat het een gedeelte mist dat het niet hoort te missen. Je kan vrienden en familie hebben, but then again... Then again betekent het niet dat er geen stuk, een deel van mij, ontbreekt.
In de afgelopen tijd heb ik nieuwe, prachtige stukjes gevonden waarvan ik denk shit... Hoe heb ik dit eerder gedaan? Waar was jij al die tijd?
Alleen hebben deze nieuwe stukjes andere vormen, shapes die nooit helemaal zullen passen in dat gat.
De barsten/scheuren zullen blijven en op sommige dagen lijkt het alsof die leegtes zodanig aanwezig zijn dat ik aan niets anders kan denken dan dat. Stiekem hoop ik dat er ook goede dagen komen tho. Ik weet dat die er zeker zullen zijn, maar wanneer... Goede dagen waarbij ik dankbaar ben dat er ruimte is voor nieuwe stukjes.
Reactie plaatsen
Reacties