Mijn moeder is gefrustreerd vanwege de manier waarop zij wordt behandeld door de (klein)kinderen.
Ofc ben ik nu pispaal geworden so yay 🌈ik merk ook dat ze achteraf nu spijt heeft van wat ze heeft gezegd. Ik weet dat haar emoties hoog zitten, maar wat er soms uitkomt... Vandaar dat ik liever mijn eigen fysieke pijn heb dan de emotionele pijn die zij mij aanbrengt. Die shit blijft bij mij voor langere tijd. Hoe het maar in mij blijft doorhameren dat ik egoïstisch ben.
Je bent een vrouw maar je gedraagt je als een kindje
Je bent nog zwak
Je houdt geen rekening met jezelf
Net als die pits
Doe het 1x per maand (hoeft eigenlijk alleen 1x/2x per jaar)
Ik probeer je te ontzien maar jij doet dat niet
Je bent nog niet beter
Je bent nog aan het revalideren
Je bent wel egoïstisch bezig als je zo doet
Ik ga je niet tegenhouden ga maar
Als je wilt gaan, ga maar (naar Duitsland de 28e)
Je gaat nu vollop in de ontspanning maar je rust niet uit
Terwijl ik dit net aanhoorde zag ik mezelf wat aandoen. Ik kon nog net niet zien hoe bloed beetje bij beetje begint te komen gevolgd door dat ene opgeluchte gevoel. Die paar tellen van euforie. Over de nasleep waar schaamte en dat gejaagde gevoel om mijn wonden te moeten verbergen fantaseer ik niet. Heel mijn lijf schreeuwt nu naar dat branderige gevoel en ertegen vechten is moeilijk. Terwijl ik dit typ zit/lig ik half op eettafel terwijl ik bewust lig op mijn arm om er niet aan toe te geven. Het is dat ik mijn tattoos nu heb... Anders was het gelijk gameover. Nu blijft alleen mijn rechterarm over waar ik nu mezelf wat wil aandoen.
Ik fantaseer nog niet hoe ik het ga doen of maak concrete plannen wat ik zal gebruiken. Bewust kijk ik ook niet om mij heen zodat ik geen spullen ga zoeken om een makeshift mes van te maken.
I'm not doing well en ik wil ook niemand lastigvallen omdat het eerste kerstdag is. Op dit soort momenten blijft zelfmoord in mijn hoofd spoken.
Hoe zou het zijn als ik er niet meer was? Wat is er na de dood? Houdt de pijn dan op? Heb ik dan een moment van rust? Tegelijkertijd denk ik ik mis jou. Ik mis jou in mijn leven. Wie die jou is? Op dit moment mijn siwoh en een vervagende kokosgeur
Ergens vind ik het grappig dat de mensen die zeggen dat ik ziek, nog aan het aansterken/revalideren ben, dezelfde mensen zijn die soms vergeten dat ik niet 💯 ben en ook nooit zal zijn. Zoals extra luid praten op een feestje, in their defense: hun hele leven lang praten zij luid, but also achteraf vragen is you okay? But you knew I wasn't okay cos y'all being loud as hell. Luid muziek/filmpjes door elkaar spelen, luid praten, onbewust spelen sleutels, getik etc. Vaak zeg ik er niets van omdat ik weet dat het onbewust is. Het frustreert mij wel als mensen doen alsof zij mijn lichaam beter kennen. Dat zij weten wanneer ik moe ben of waar ik pijn heb.
Update: shoutout to you for making me cry! Alleen aan de eettafel, zonder lichten aan terwijl mijn lichaam het begeeft van de spanning. Hoe ik nu crepeer in bed omdat mijn rechterbeen het niet doet. Keep up the good work👍 Hope you feel better now that you projected all your crap on me.
Reactie plaatsen
Reacties