Brief #1

Hey siwoh,

Ik ben laatst naar uw graf gegaan en toen ik voor uw graf stond besefte ik pas dat u er echt niet meer bent. Het is al een tijd geleden dat ik niet ben geweest. Ik kan zeggen dat het komt door mijn drukke schema en het leven zelf. Desondanks vind ik het geen excuus. Als het kon ging ik elke week naar u. Ik vond het zo erg om uw graf te zien... Overal was onkruid en je zag dat er een tijdje niemand is geweest. Toen ik dat zag voelde ik mij schuldig en verdrietig. Schuldig voor het niet komen en het niet onderhouden van uw graf, maar ook verdriet deels omdat ik u mis en om te zien hoe uw graf er bij ligt. Bloemen die verwelkt zijn, takken die overal en nergens rondslingeren en omgevallen vaas. 

Ik had het nog zo precies mogelijk gepland. Het zou gaan regenen op twee uurtjes na. Samen met mijn ouders heb ik uw graf opgeknapt en hebben mijn ouders voor u gebeden. Er was zoveel dat ik u wilde zeggen op dat moment, ik wilde u bijvoorbeeld vertellen over mijn tatoeages en hoe ik de ervaring zelf vond, maar helaas kon dat niet vanwege mijn ouders. 

Tijdens het schoonmaken zag ik een worm. Direct zag ik voor mij hoe u op uw bureaustoel zat achter de pc terwijl u keek naar hoe mensen vissen. Terwijl u smakelijk van uw eigen eten at, zei u altijd dat u zich inbeelde dat u die vis at die net was gevangen. Ineens lustte ik vis en had ik zin om te vissen. Wat ik niet zou geven om u weer te zien op die bureaustoel of om mijn armen om u heen te slaan. Siwoh ik mis zo erg deze dagen. Vooral nu uw verjaardag eraan komt. Er zijn dagen dat mijn verdriet zo groot is dat ik mij verloren voel zonder u. Hoe vier ik nu mijn kerst zonder u? Wat moet ik nu met Moederdag? Naar wie ga ik nu tijdens mijn zomervakantie? Wie bel ik nu zomaar even omdat het kan? Met wie praat ik nu Javaans of bel ik vol enthousiasme over iets heel kleins gewoon omdat het kan. Wie bel ik nu voor recepten? Wie is nu mijn oma waarbij ik mij veilig voel? Ik mis uw armen om mij heen en hoe u mij kon geruststellen met een massage. 

Siwoh toen u mij opnam was u een van de weinigen die mij nam zoals ik ben. Zonder enige twijfel nam u mij in huis. Nu weet ik niet meer zo zeker of ik nog zo een persoon heb in mijn leven. Ik weet dat ik nog mijn nicht heb hier, maar het is anders. U was een van de laatste ouderen. Het is eng om te beseffen dat mijn ouders nu de oudere generatie zijn. 

Nu ik dit schrijf is dit de tweede keer dat ik huil nadat u bent overleden. De eerste keer was toen ik uw lichaam zag toen u net overleden was. Ik kon niet door blijven huilen omdat zo snel mogelijk de begrafenis moest worden geregeld. Vandaag is de tweede keer. Ik ben bang dat ik breek als ik alle emoties toelaat. Ik ben bang dat er niemand is die mij kan opvangen. De laatste tijd merk ik dat ik niet iemand heb die mij in dat opzicht kan opvangen. Er zijn momenten geweest dat ik bijna brak maar telkens toch wist te stoppen omdat ik mij niet veilig voelde of wist dat dit niet was wat ik nodig had. Siwoh, ik heb nu nieuwe mensen toegelaten in mijn leven, tot nu toe zijn het allemaal prachtige mensen alleen ben ik bang. Ik ben bang dat ik hun afschrik met mijn donkere kant. De paar keren dat het niet goed met mij ging, deden zij hun best, maar was het niet wat ik nodig had op dat moment. 

Siwoh, ik weet dat u ook niet altijd wist wat u met mij aanmoest. Ik weet dat ik u ook veel verdriet heb gedaan. Of nu ja, niet ik, maar dat de situatie waarin ik verkeer u ook pijn deed. Siwoh, het spijt mij dat ik weer terug ben gegaan. Ik weet dat u zei dat ik voor mezelf moest kiezen, maar als de bobo dat ik ben durfde ik niet. U wist mij deels ervan te overtuigen en eraan te herinneren wie ik was, maar nu u er niet meer ben begin ik weer te twijfelen. Ik weet dat ik doorzettingsvermogen heb en een overlever/strijder ben, alleen vraag ik mij de laatste tijd af of ik mijn energie wel in de juiste zaken steek. 

Siwoh, ik mis het om mijn hoofd op uw schoot te leggen en mijn ogen dicht te doen. Ik mis de dagen waarbij wij met mijn beamer op het grote scherm films keken. U had pijn in uw gewrichten en ik in mijn hele lichaam of brein. Toch gaf u aan op dat moment aan niets te denken. U vroeg zich af wat u zou moeten doen met uw leven als ik niet meer bij u zou wonen. Heel de grap is dat ik nu mezelf die vraag stel. Wat moet ik nu aan met mezelf nu u er niet meer bent? Elke keer dat ik naar uw graf loop ben ik blij om een deel van u weer te zien. Wanneer ik wegloop van uw graf voel ik mij wat rustiger maar ook leeg. Ik voel pijn in mijn hart als ik Tilburg verlaat. Het was vroeger mijn tweede huis, nu voelt het aan als een vreemde stad met een dubbel gevoel. Een gevoel waar ik mij niet altijd welkom voel, maar ook veel herinneringen met zich meedraagt zoals een gedeelte van mijn jeugd of revalidatie.

Siwoh, kunt u mij vertellen wat ik nu met mezelf aanmoet zonder u? Ik weet dat ik er niet vaak over praat, maar er gaat geen dag voorbij dat ik u niet mis. Sommige dagen zijn zwaarder dan andere. Vanavond voel ik het weer extra sterk. Hoe moet ik straks de negentiende doorkomen? Er is nu niemand die extra vroeg komt met emmers vol met lekkers en mij zegt dat zij al heeft gegeten thuis maar alsnog graag naast mij zit om samen te eten. Weet u, de laatste tijd kost het mij zoveel moeite om te koken of te eten. Het doet mij denken aan mijn nicht toen ze haar jongste broertje verloor. Ze gaf aan niet meer de vreugde te halen uit het maken van eten. Vroeger maakte zij de mooiste en heerlijkste gerechten, maar nu hoeft het niet meer voor haar. Ik ben bang dat ik misschien ook die kant opga. 

Laatst bracht ik saoto mee voor mijn collega's en ik werd oprecht blij om te zien hoe zij ervan genoten. Tegelijkertijd was ik ook verdrietig. Verdrietig omdat het mij aan u doet denken. Er zijn dingen die ik niet meer eet omdat het mij aan u doet denken. Ik haal nog steeds voldoening als ik zie hoe mensen genieten van mijn eten, maar tegelijkertijd voel ik niet meer zo vaak de drang om voor mezelf of anderen te koken. Voor uw overlijden en voor mijn ziekte kookte ik elke dag, nu is het een verplichting/iets dat ik doe om te overleven maar niet zozeer omdat ik het leuk vind. Het smaakt ook niet meer zoals het eerst smaakte. 

Vandaag ging ik bijvoorbeeld uiteten en at ik de hele oceaan. Ik heb genoten van de vis, maar nu ik thuis ben aangekomen voel ik mij leeg. Ik vind het jammer dat ik u niet uiteten heb kunnen nemen om bijvoorbeeld te genieten van vis. Ik koester de momenten die ik samen met mijn nicht met u heb kunnen creëren toen wij samen uiteten gingen. Hoe u aangaf dat het restaurant zelf zo mooi eruit zag. Hoe de borden te mooi waren om van te eten of hoe mooi het eten eruit zag. Of dat alles er te verfijnd/ingewikkeld uitzag om op te eten. Ik ben blij dat ik deze momenten met u heb kunnen meemaken en ik hoop deze ook niet te vergeten. 

Er zijn zoveel momenten waarover ik nog wil schrijven omdat ik bang ben ze te vergeten. Ik ben bang dat ik na verloop van tijd vergeet hoe u eruitziet, hoe uw stem klinkt of hoe u ruikt. Ik ben bang dat mijn fucked up hersenen u zullen vergeten. Ik blijf het herhalen siwoh, maar wat nu? Ik ben nu op een punt gekomen denk ik dat ik begin te accepteren dat u er niet meer bent. Ik weet dat ik er nog niet helemaal ben omdat ik nog steeds geen flauw idee heb wat ik met mezelf aanmoet. Nu ben ik nog banger om closer te worden met mijn andere siwohs. Ik begin steeds hechter te worden met siwoh Sarah, maar zij is ook niet meer zo gezond als eerst. Hoe ga ik het overleven als zij er niet meer is...? Ik weet dat ik sterk ben, alleen dat heeft ook zo zijn grenzen. Ik weet niet of het eerlijk is om van anderen te verlangen dat zij mij ondersteunen als ik dat niet meer kan. Nobody signed up for this.

Ergens denk ik dat u misschien de huidige mensen in mijn leven heeft geleid. Dat u wist dat ik verloren was en verandering nodig had. Alleen weet ik niet zo zeker of dit wel de juiste zet was. Moet ik anders niet gewoon stoppen met alles of juist blijven pushen tot het laatste beetje? 

Ik heb geen flauw idee waar ik mee bezig ben siwoh. Het enige waarvan ik nu zeker ben is dat ik u mis en moe ben. Ik merk dat mijn hersenen ook moe worden. De letters beginnen te vervagen en ik maak meer typfouten. Damn, het lijkt net alsof mijn hersenen een marathon hebben gelopen. Siwoh, ik denk dat ik zo ga proberen te slapen ja. 

Groetjes aan iedereen daarboven 🌈