Het begon met levensechte dromen. 

Het moment dat ik begon te beseffen dat mijn lichaam naar de klote gaat was toen ik levensechte dromen kreeg. Ik droomde dat ik de wc zag en voelde de drang om te plassen. Ineens voelde ik een warmte tussen mijn benen dat onbekend was. Waarom was de wc warm en zacht? Voordat ik het wist werd ik wakker in bed en besefte dat ik nog aan het plassen was. Enige wat ik in mijn hoofd had was shit ik moet snel naar de wc rennen en redden wat er nog te redden valt. Vol schaamte voelde ik mijn natte onderbroek en kreeg ik een paniekaanval omdat ik moest denken aan mijn vader die een aanval kreeg in het vliegtuig. Dat moment waarbij ik dacht dat hij was gestorven naast mij omdat hij een dode blik had. Hij staarde voor zich uit naar iets onbekends, net als mijn siwoh in haar laatste fase. 

De dagen ervoor heb ik elke dag minstens 1 paniekaanval gehad. Controle verliezen van mijn lichaam is waarschijnlijk een teken dat mijn lichaam het opgeeft. Ik dacht dat de hoofdpijn van vorige weken erg was, maar die ik nu heb sinds gisteren...? Ze doen zo pijn dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Tranen staan in mijn ogen, mijn hoofd is gloeiend heet en misselijkheid lurkt op de achtergrond. Het lijkt net alsof het een aanval is. Ik voel 24/7 pijn, maar op sommige momenten lijkt het over de grens te gaan waardoor het lijkt alsof er iets zijn weg probeert te vinden uit mijn hoofd op een gewelddadige wijze. 

Gisteren werd ik bijvoorbeeld door de bonkende hoofdpijn wakker. Het was zo erg dat ik flauwviel van de pijn. Ik droomde dat ik een discussie had met mijn vader over een meeting met mijn broer en zussen. Al lange tijd wordt mijn vader gauw emotioneel en is hij agressief. Er zijn soms rustige momenten, maar de laatste tijd lijkt het meer alsof mijn moeder de lul is. Van tijd tot tijd wisselt het. Soms heeft hij de pik op mijn moeder en soms op mij. Niet voor de buitenwereld tho. Daar is alles mijn moeders of mijn schuld dat hij niets mag. Ik doe alsof ik het niet hoor, omdat ik mijn eigen waarheid weet, maar toch blijft het pijn doen. Anywho, terugkomend op de droom. Ik probeer al een tijdje te bedenken hoe ik mijn broer en zussen allemaal in een ruimte krijg. Bijkomend van alle andere stress was dit waarschijnlijk de laatste druppel. Ik bleef het uitstellen om hun een bericht te sturen vanwege de vorige ervaring waarbij alleen 1 persoon reageerde en de rest niet. Wat nog meer pijn deed is dat, van de maanden geleden dat ik hun een bericht heb gestuurd, heeft een gedeelte pas recentelijk tijd met hem doorgebracht. Niet eens 1 op 1, maar met een grote groep. Mijn moeder en ik hebben daarvoor de prijs moeten betalen. Mijn vader was namelijk overprikkeld, de groep was te groot waardoor hij extra ongeduldig en agressief terugkwam. Ik ben het zat om nog net niet te moeten smeken dat zij tijd met hem doorbrengen en met een zure, opgefokte en verdrietige vader thuis te zitten. 

Behalve dat ik dit zat ben, ben ik nu ook mijn lichaam zat. Naast alle klachten is nu mijn eetlust verdwenen en heb ik last van diarree. Ik ben nog net niet aan het overwegen om op mijn wc te leven. Fingers crossed dat ik niet weer de controle verlies over mijn lichaam en in deze keer (niet weer) in mijn broek poep. Cos gado weet dat dat ook een reële optie is na mijn horror terugvlucht naar Nederland 💀 

*Update*

Ik heb mijn broer en zussen een app gestuurd om te vragen wanneer zij beschikbaar zijn voor een bijeenkomst. Zoals verwacht heeft 1 persoon gereageerd. Ik ben net eerlijk gezegd zat, en waarschijnlijk komt dit door mijn hoofd- en andere pijnen, maar ik ben het zat. Hoezo kan je niet zeggen ok ik heb het gelezen? Of als je niet wilt komen, ook goed, maar zeg dan tenminste af als de volwassen persoon dat je bent. Of neem je mij niet serieus omdat ik "maar" de jongste ben dus ik lul uit mijn nek? Hoe kan je zeggen dat je er voor mij bent of aanbieden dat ik alleen maar hoef te zeggen als ik hulp nodig heb en je vervolgens niet eens de common decency hebt om te reageren...? Is het raar dat ik denk dat het normaal is dat je reageert op een bericht als het gaat om je eigen vader? Of op de zorgen vanuit het oogpunt van je jongere zusje? Kijk, ik ga niet voor je liegen, dat laatste heb ik al laten varen door mijn voorgaande poging. Mijn huidige poging tho... Hoe kan je zo zijn? Ik doe dit ook niet voor mijn lol zomaar. Ik zoek niet bewust naar meer stress voor mezelf. Heck, ik heb meer dan genoeg dat ik nog net niet kan spelen voor Sinterklaas en mijn stress kan uitdelen als snoepgoed. Vandaar dat ik dit wil meegeven:

Reageer 👏 gewoon 👏 met 👏 stront 👏

Je strontantwoord hoeft ook niet te lang te zijn. Zelfs die bijeenkomst hoeft niet eens zo lang te duren. Halfuurtje max., zolang niemand vragen heeft en met alles akkoord gaat. Is dat nu zo moeilijk?

Also, ik weet niet of dit zou moeten, maar ik ga je niet persoonlijk bellen om je uit te nodigen. Sorry, maar nee. Sorry not sorry. 

*2e update*

Heel de dag heb ik geworsteld met het beantwoorden van het bericht van mijn zus. Ergens vroeg ik mij ook af of de andere twee daar ook mee zaten en daarom geen respons gaven. Tegelijkertijd ben ik het nu zat. Waarom moet ik nog net niet bedelen om tijd door te brengen met je vader? Na die twee tellen van opluchting die ik kreeg van het bericht van mijn zus, kwam mijn stress weer terug. Met moeite heb ik een bericht kunnen formuleren dat mijn gedachtegang op een beschaafde manier kon weergeven. Nadat ik het heb verzonden is mijn stress er weer. In mijn hoofd denk ik dat ik niet goed genoeg alles heb geprobeerd om hun bij elkaar te krijgen zodat mijn vader zijn ding kan zeggen/doen. Then again, is dat wel aan mij? Soms lijkt het net alsof ik aan een dood paard aan het trekken ben. Ik vraag mij ook af of zij weten wat de consequenties zijn van hun gedragingen. Of zij zich bewust zijn hoeveel stress deze shit met zich meebrengt. Dat dit mij letterlijk 's avonds wakker houdt 's en ik met deze gedachten wakker word. Zoals ik al eerder aangaf, ik heb genoeg stress, sommige van jullie weten ook een beetje hoe ver deze stress gaat. Dus waarom doe je dan alsnog zo...?

Heel die grap is ook dat ik dit nog niet eens heb besproken met mijn moeder. Ik heb alleen gevraagd op welke dagen zij de meeste speling heeft voor een eventuele meeting.