Am I a joke?

Soms denk ik dat jij mij mijn geluk niet gunt.

Op het moment dat ik mijn eigen geluk begin te vinden, lijkt het net alsof jij dit niet ok vind. Het mag alleen op jouw voorwaarden anders niet. Tegen anderen zeg je dat er altijd een moment komt waarbij alleen jij mij kan redden van de situatie waarin ik ben beland. Dat ik er zo een puinhoop van heb gemaakt dat ik jouw hulp nodig heb om eruit te komen. Niemand anders dan jij kan mij dan helpen.

Ik ben oud en wijs genoeg om aanvragen te doen, procedures voor je uit te pluizen en met zware gereedschappen te werken om dingen in elkaar te zetten, maar niet om zelf in te schatten hoe ik mijn vrije tijd indeel om tijd door te brengen met mijn vrienden/ eigen gecreëerde familie. Op dat soort momenten ben ik ineens egoïstisch of wanneer ik met een lach thuiskom reageer je anders. Je zegt dat ik geen tijd meer heb om het huis schoon te maken, dat je dit al maanden vraagt en dat ik geen ene moer doe. Tegen andere familieleden zeg je dat ik het huis niet meer als mijn eigen huis zie omdat ik niets doe in het huis. 

Wanneer ik mijn mond hou en niets zeg, zeg jij dat dit een teken is dat ik jou gelijk geef en dat ik daarom bewust stil ben. Nog steeds weiger ik daarop te reageren, want in discussie met jou gaan is net als tegen een muur praten. Een vriendin had vroeger een uitspraak: am I a joke to you? Ik vraag mij oprecht af, ben ik een joke? Is dat wat ik doe in het huis dus niets? Dat ik er niet over klaag, het gewoon doe en dat je het mij niet ziet doen betekent niet dat ik het niet doe. Je ziet het als vanzelfsprekend dat op magische wijze shit schoon is? Dat je nieuwe rollen wcpapier hebt en dat je niet meer lucht pompt ipv handzeep? Dat de douche niet meer verstopt zit, dat jouw notities/brieven niet rondslingeren? 

Ik had gisteren oprecht een ontspannen avond waarbij ik blij was. Vervolgens kom ik thuis, zeg je dat ik niet te laat moet thuisblijven. Je vroeg mij niet eens hoe het was, maar zei direct niet te laat wegblijven waarbij ik wegliep omdat ik gefrustreerd werd. De volgende dag zei je tegen mij dat ik de keuken meldt schoonmaken. Je gaf aan dat je het mij meerdere malen had gevraagd en dat het al heel lang niet is schoongemaakt. Ik gaf aan dat ik mijn kleren nog moest doen die er al staan sinds dat ik naar USA ging. Waarop jij reageerde dat het mijn eigen schuld was, ik kon ook gisteren thuis zijn gebleven, mijn kleren toen hebben opgeruimd zodat ik tijd had om vandaag de keuken te doen. But no, ik denk alleen aan mezelf. Dit zei mijn moeder terwijl zij in alle haast naar een vriendin van haar vertrok voor voetbehandelingsfeestje. 

Ik weet dat als ik daar naartoe zou gaan, mijn moeder het niet erg zou vinden als ik de keuken niet zou doen. Ze zou hebben gezegd dat ik het volgende week zou kunnen doen. Altijd als mijn moeder in alle haast ergens naartoe moet, is haar stresslevel zo hoog dat ze dingen extra hard/grof zegt waar zij achteraf spijt van heeft. Of nu ja, mijn moeder gaf aan dat zij soms spijt ervan had als ze er de tijd voor neemt om te reflecteren achteraf.