De laatste tijd spoken er een paar toxic gedachtes in mijn hoofd.
confirmatiefout/confirmation on bias
Wordt ook wel voorkeur voor bevestiging genoemd. Het verwijst naar de neiging van mensen om meer aandacht en waarde te hechten aan informatie die de eigen ideeën of hypotheses bevestigt
Sinds mijn geboorte tot mijn ziekte ben ik nooit close geweest met mijn broer en zussen. Op de middelste na, ik kan mij nog herinneren dat zij speciaal tijdens mijn basisschooljaren bijvoorbeeld een cd kocht van Brace en een Bakugan speelgoed die ik graag wilde hebben. Met mijn de andere twee was ik nooit close. Ik heb mij nooit echt als gedeelte van hun trio gevoeld of wanneer ik bij ze thuis was. Ik bungelde er een soort van naast.
Ik kan mij herinneren dat er tijdens de verjaardag van mijn oma een groepsdans werd gedaan met eerstegraads familie(kinderen en kleinkinderen). Ik was toen volgensmij een jaar of 12, ik weet nog dat ik werd buitengesloten bij de dans door de volwassen, terwijl ik werd geroepen. Ook al wilde ik het niet, ik wilde er wel bij zijn voor mijn oma.
Een andere herinnering is dat mijn moeder mij vroeg om lasagne te maken voor mijn broer en zussen, omdat zij zouden langskomen. Ik zat nog op de basisschool. Ik weet nog dat ik hard mijn best had gedaan en er stiekem naar uitkeek. Uiteindelijk kwamen zij niet meer. Het deed pijn omdat ik het via via moest horen. Mijn middelste zus belde en vroeg naar mij, maar ik weet nog dat ik haar niet wilde spreken omdat ik verdrietig was. Ik wilde heel de bal wegdonderen in de prullenbak om er niet aan te moeten worden herinnerd. Het is volgensmij toen weggegeven aan een oom of tante die zeiden dat zij het wel op prijs stelden en ervan hadden genoten. Die dag had ik mij voorgenomen niets meer voor mijn broer of zussen te maken, maar voor mezelf of als iemand erom vroeg.
Ik herinner mij die ene keer toen er een groot huisje werd gehuurd met mijn broer, zussen en hun aanhang. Ik weet nog dat ik op de middelbare school zat en een belangrijke tentamen had. Er werd tegen mij gezegd dat zij stil zouden zijn in mijn buurt zodat ik kon leren. Eindstand was er no fucks given en waren ze zoals altijd luid. Het enige moment dat ik mij op mijn gemak voelde was toen mijn nicht van mijn vaders kant erbij was. Toxic gedachte: deze nicht lijkt op mij. Qua uiterlijk, huidskleur etc. Ik weet nog dat toen ik opgroeide mezelf niet zag in mijn broer en zussen. Mijn oma zei altijd dat ik te donker was en niet leek op de rest. Ik was volgens haar te kort, te dik en te donker. In tegenstelling tot mijn lange broer en zussen.
Kreeg ik daar een minderwaardigheidscomplex door? Ja en nee. Ja, in de zin van dat ik een tijdje toen ik nog klein was niet eens meer naar mijn oma wilde gaan omdat ik huilend in de badkamer mezelf opsloot. Nee, omdat ik eerder iets miste. Niet zozeer dat ik net als mijn broer en zussen eruit wil zien, maar familie wil hebben die ook echt op mij lijkt. Een punt van herkenning. Gaande de jaren zie je bepaalde karaktereigenschappen of het haar, gezichtsvorm dat op elkaar lijkt, maar het is toch anders. Voor mij konden het net zo goed kennissen zijn. Bij mijn broer voelde ik in het verleden niet altijd warmte, pas afgelopen jaren voel ik die warmte enigszins in het hier en nu. Mijn middelste zus heb ik die warmte altijd gevoelt, alleen is zij niet altijd beschikbaar. Werk, kinderen en privé zorgden ervoor dat wij niet altijd tijd voor elkaar hadden, maar we appen(bellen ook in het verleden) elkaar wel. Bij mijn oudste zus was er in het verleden afstandelijke warmte, ik voelde mij als familie die je in de bonus kreeg. Ik was er so deal with it, een extension van haar vader. Tot mijn opname in het ziekenhuis, sindsdien voel ik die warmte in het hier en nu maar niet volledig. Like het voelt soms awkward, niet zozeer geforceerd maar op 75%. Ik ben ervan overtuigd dat de ontbrekende 25% door mij komt, omdat ik nog steeds zit met het feit dat ik geen nazorg krijg. Net als nu bijvoorbeeld, geen enkele keer heeft mijn broer of oudste zus geappt of gebeld hoe het nu met mij gaat. Lukt alles op school, hoe is het thuiswonen, you safe? Do you feel safe etc.? Tweede keuken- en tafelgesprek met de familie en mijn ouders is ook nooit meer gekomen.
Zoals ik al eerder zei was ik nooit echt close met mijn broer of oudste zus. Mijn broer kwam mij tijdens mijn studie in Leiden 2x opzoeken met de belofte om met mij af te spreken om vervolgens nooit daarop terug te komen. Tijdens de feestdagen hetzelfde verhaal. Altijd als hij het zei werd ik blij, terwijl ik tegelijkertijd wist dat het alleen loze woorden waren. Soms had ik wel diepe gesprekken met hem, maar dat was het. Het was alleen in het hier en nu, niet meer dan dat.
En nu mijn oudste zus. Het contact was altijd oppervlakkig. Er was geen aftercare of een follow-up van voorgaande gesprekken. Totdat ik ziek werd. Ineens moest ik geforceerd close met haar worden, tot op het punt dat ik verstikte van de aandacht. Tijdens diezelfde periode stond mijn vader op instorten en zorgde mijn moeder voor hem. Mijn zus gaf aan dat zorgen voor mij een verplichting was, waarop ik antwoordde dat het voor mij dan niet hoefde omdat je het niet uit vrije wil doet. En nu komt de toxic gedachte: "Zou je voor mij hebben gezorgd als jouw vader niet op instorten stond?". In mijn beleving zou je je op afstand hebben gehouden en vanaf een afstand mijn ouders hebben gereden ofwat naar het ziekenhuis, maar niet de zorg hebben overgenomen. Ik denk dat je de zorg van mij hebt overgenomen voor je vader, omdat je weet dat hij anders niet beter zou worden als ik er niet meer zou zijn. Mijn moeder zorgde in die tijd voor hem dus je wist dat dat safe was. Dat stemmetje in mijn hoofd wilt maar niet stil zijn. Het blijft zeggen I ain't shit, ze geven niet op die manier onvoorwaardelijke van jou, you ain't that special, het was gewoon een samenloop van omstandigheden en je was een "moetje"/ een verplichting.
Alledrie blijven herhalen dat ik een deel ben van hun familie. Mijn moeder noemt mijn vaders kinderen haar kinderen en hun kinderen haar kleinkinderen. Sommige nichtjes en neefjes noemen haar oma of tante pari (net als hun ouders). Dit schetst mij ook een beeld qua respect en verstandhouding. Mijn siwoh en haar man zaten ook ongeveer in dezelfde situatie. Haar man had uit zijn vorige huwelijk ook kinderen. Niets mis mee natuurlijk, maar de manier waarop mijn siwoh werd behandeld? Ze is wel goed om te vragen of ze iets kan klaarmaken, bij haar te eten en hun vader daar te zien. Een band met de kleinkinderen had ze niet echt, behalve via eten. Je ziet het ook met het geven van cadeaus, de cadeaus van haar man zijn persoonlijker dan de cadeaus die zij ontvangt. Die ene boxer of tas die hij nodig had en zij een standaard crème, douche- en badgel waar zij allergisch voor is. Niet dat zij daar ooit over klaagde tho, ze was al blij dat zij iets kreeg. De kinderen geven haar man een ticket, maar de vrouw niet. Die moest zij zelf betalen. Toen mijn siwoh dit aan mijn zus vertelde reageerde zij vol verontwaardiging dat zij dit gek vond. Anywho, my toxicass vergelijkt dat dus nu met mijn vader die is verrast door mijn zwager om mee te gaan op vakantie met mijn zus en haar gezin. En mijn moeder? Hoezo gaat zij niet mee? Mij hoef je niet te vragen, das duidelijk, maar mijn ouders zijn een package deal. Dit bevestigt voor mij alleen maar dat zij dus geen deel uitmaakt van de familie en dat jullie je vader loszien van mijn moeder en ik. Tegelijkertijd denk ik, ok stel mijn moeder gaat mee, dan nog zou het raar zijn. Somehow, zie ik mijn moeder ook niet op vakantie gaan met haar gezin. Niet dat mijn moeder daar niet zou gedijen, integendeel zelfs, she would be having a blast.
Niet lang geleden gaf ik aan dat de zorg van mijn vader, mijn moeder zwaar viel. Dat ze behoefte had aan some me-time om haar batterij op te laden. Ik had een groepsapp aangemaakt en dit geappt naar mijn broer en zussen. Alleen mijn middelste zus had geantwoord, de rest liet mij op blauw. Mijn middelste zus had ook direct actie ondernomen. Ze had een afspraak ingepland met mijn vader. Mijn ouders gingen samen naar Amsterdam. Mijn moeder had afgesproken met haar vriendinnen daar en mijn zus bracht tijd door met haar vader om bij te praten. Mijn nichtjes en ik waren later aangesloten om samen te eten in de avond. Na het eten hadden mijn vader en ik mijn moeder opgehaald om naar huis te gaan. In mijn beleving klopt dit. Iedereen doet z'n eigen ding en er wordt ook echt actief iets met mijn vader gedaan als in gepraat. Hier voelde ik mij wel een deel van de familie. Zie ik mezelf dit doen met mijn andere zus en broer? Om eerlijk te zijn niet. Ik kan er niet eens over fantaseren, omdat mijn brein letterlijk leeg blijft. Toxic gedachte: is mijn vader daarom mee op vakantie, zodat mijn moeder alleen tijd heeft? Wat ook nergens op slaat, omdat de gemaakte plannen met vakantiegangers uit Suriname nu niet doorgaan (ze slapen bij mijn ouders). Vind lullig tegenover hen, omdat het hun laatste dagen zijn en juist op zo'n moment mijn vader er niet is om hen te brengen. In mijn ogen wordt er dus geen rekening gehouden met de plannen van mijn moeder of anderen en zijn mijn neef, nicht, moeder en ik de lul. Hoezo kon dit niet een week later? Hoe ik precies geen enkele foto hoef te zien van de vakantie, omdat ik gefrustreerd ben. Ik ben teleurgesteld, omdat mijn nicht en neef nu die dingen niet meer kunnen doen. Ik ben verdrietig omdat mijn moeder niet bestaat en ik maak mij zorgen dat mijn vader zich niet houdt aan zijn dieet waardoor mijn moeder en ik de lul zijn wanneer hij thuiskomt en we hem moeten fixen voordat wij op vakantie gaan. Laatste toxic gedachte: stuur mij geen foto's en heb het er niet over. Ik hoef ook niet "mee te genieten" van de positieve dingen, ik ben blij voor je maar ik wil er op dit moment niets van weten. Als je het er niet over hebt bestaat het niet, right?
Dus nu denk ik bij mezelf:
Reactie plaatsen
Reacties