Lost

Ik heb een periode gehad waarbij ik een paar overtuigingen van mezelf ben kwijtgeraakt.

Vroeger was ik er bijvoorbeeld van overtuigd dat alles een reden heeft. Zowel goed- als kwaadschiks. Sinds mijn ziekte ben ik daar niet meer zeker van. Ik ben zo lang boos geweest, omdat ik dacht dat ik een stuk van mijn "goede/jonge jaren" ben kwijtgeraakt. Ergens heb ik die woede nog steeds, maar ergens anders denk ik ook kwijt is kwijt. Ik kan halen en trekken wat ik wil, maar terug kan ik niet. Voor altijd in de slachtofferrol zitten is niet heilzaam, dus de enige optie die ik nu zie is doorgaan. 

Hetzelfde met het geloof. Nog steeds ervaar ik angst wanneer ik het gebed hoor. Anderhalf jaar geleden was dit ook gelinkt aan de Arabische taal. Terugkomend op alles heeft een reden, ik loop nu stage bij VluchtelingenWerk. Mede dankzij deze stage kom ik steeds vaker in aanraking met de Arabische taal en het geloof. Het heeft mij weer doen inzien dat het niet allemaal slecht is. Hoe vaker ik het hoor, hoe minder onrust ik ervaar. Heck, ik luister zelfs uit mijn eigen wil ineens naar Arabische liedjes, ondanks dat ik er niets van begrijp. Voor mij maakt het niet uit welke taal iemand spreekt, voor muziek maakt het niet uit zolang je vanuit je ziel zingt/muziek maakt.

The song is about a man who is struggling with heartbreak and feeling lost. He reflects on how much he has changed and how difficult it is to find a solution. The chorus advises him to accept his sadness and that everyone experiences loss in life.

Toen ik het voor het eerst hoorde dacht ik dat dit een van mijn jams zou worden. Het paste precies bij hoe ik mij op dat moment voelde. Ondanks dat ik geen Arabisch spreek, sprak het tot mijn ziel. Ik weet, heel erg zweverig en alles. Still tho, nu ik het heb opgezocht, begrijp ik beter waarom. Ik heb verdriet over mijn verbroken relatie met het geloof en ik voel mij ook verloren. Het is inderdaad mogelijk om een oplossing te vinden en ik heb moeten accepteren dat mijn gevoelens er nu eenmaal zijn. Ik kan ertegen blijven vechten hoe veel ik wil, maar aan het einde van de dag blijf ik een mens met gevoelens. Het maakt mij ook niet raar dat ik dingen voel en niet kan uitdoen. 

Ik ga niet voor je liegen tho, wanneer ik bepaalde uitdrukkingen hoor die de gebedsmensen ook gebruiken dan moet ik soms even slikken. Er zijn momenten dat het mijn ptss triggert waardoor ik weer terug ben in mijn persoonlijke hel. If you're going through hell, keep going. Het helpt om dat te blijven herhalen. De pijn en angst die ik op dat moment ervaar, herinnert mij eraan dat ik niet meer daar ben maar in het hier en nu ben. Ik leef nog en ben sterker dan anderhalf jaar geleden.