Wanna hear something funny?

Wanna hear something funny?

Alhoewel funny... Hypocriet denk ik eerder. Tijdens mijn studie moet ik onder andere zelfreflecties schrijven. Een van deze stukken vind je hieronder:

If you're going through hell, keep going

Terugkerende thema’s voor mij gedurende het supervisietraject waren onder andere: verantwoordelijkheidsgevoel, aangeven van grenzen en mijn fysieke en emotionele gesteldheid. Ik weet nog dat ik bij de tweede of derde bijeenkomst aangaf dat mijn lichaam het langzamerhand begon op te geven. In diezelfde periode was mijn tante ook overleden waardoor mijn geestelijke gemoedstoestand een dieptepunt had bereikt. Ik blijf elke dag dankbaar dat ik weer naar school kan gaan en stage kan lopen als afleiding, omdat ik weet dat ik een jaar geleden in een negatieve spiraal zou belanden. Ik herkende bepaalde gedragingen bij mezelf zoals gebrek aan eetlust, harder gaan werken zodat ik aan niets hoefde te denken en geen zin meer hebben in dingen (zoals tekenen) waar ik eerder vreugde uit haalde.

Een van mijn leerdoelen was het leren NEE zeggen. Toen de eerste tekenen van het langzaam aftakelen van mijn lichaam zoals dagelijkse hoofdpijn, lichaam dat ineens uitvalt en moeite met het herinneren van zaken, heb ik uiteindelijk met moeite de stap genomen om een week vrij te nemen van stage. Toegeven aan mijn eigen lichaam en daadwerkelijk de keuze maken om een stap terug te nemen was moeilijk. In eerste instantie was ik gefrustreerd. Gefrustreerd omdat ik twee jaren geleden dit probleem niet zou hebben. Tegelijkertijd was ik gefrustreerd om het feit dat ik eindelijk weer naar school mocht en kon stagelopen bij een toffe stageplek, maar dat ik ineens geforceerd pauze moest nemen. Deze pauze bracht mij terug naar anderhalf jaar geleden waarbij mijn leven op pauze stond. Een tijd waar ik mijn lichaam niet herkende en ik mijn dagen doorbracht in een ziekenhuisbed. Ik was bang dat ik niet uit deze pauze kon komen. Ik was bang dat daar waar ik zo hard aan/voor had gewerkt ineens zou wegvallen.

Deze angst, deze onzekerheid, laat ik mensen vaak niet zien. Naast het feit dat ik het eng en spannend vind om met een (vreemde) persoon deze kant van mij te delen, vind ik het ergens ook raar om dit te doen. Dit komt voornamelijk vanuit mijn opvoeding waarbij het niet gebruikelijk is om persoonlijke zaken te delen; wat in het gezin gebeurt, blijft in het gezin. Dat in combinatie met op jezelf te zijn aangewezen op een jonge leeftijd heeft ervoor gezorgd dat ik niet alleen op mijn hoede ben, maar ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel heb. Ik denk ook dat dit ervoor heeft gezorgd dat ik een persoon ben die anderen graag op hun gemak stel. Dit krijg ik ook vaak terug als feedback, ik maak makkelijk contact met mensen. Aan het begin van mijn studie was ik voornamelijk oppervlakkig in dit contact (voor zover ik mij kan herinneren), maar gaande de jaren voelt het voor mij meer echt en niet meer alsof ik een rol speel waarbij ik alleen mooi weer speel. Door over deze zaken te praten ben ik erachter gekomen dat ik niet mezelf als persoon moet vergeten. Ook ik heb gevoelens en mijn eigen belevingswereld. Het moment dat ik bij de eerste supervisie bijeenkomst had besloten om iets persoonlijks te vertellen was de eerste stap voor mij in het mezelf openstellen. Een ander waardevol moment voor mij was toen alles te veel werd en ik een gedicht schreef, omdat ik niet wist hoe ik anders mijn gevoelens en gedachten kon verwoorden.

Hiermee wil ik in de toekomst ook iets mee, maar op dit moment weet ik nog niet wat. Op dit moment heb ik een manier gevonden om mijn affiniteit met tekenen in te zetten voor het uitleggen van zaken zoals de huur- en zorgtoeslag. Ik zou graag mijn andere creatieve kwaliteiten volgend jaar verder willen onderzoeken en kijken hoe ik deze kan inzetten.
(....)
Tot slot hou ik de woorden if you’re going through hell, keep going in mijn achterhoofd. Vroeger betekende dit voor mij ook al is het werk of situatie zwaar, bijt van je af en blijf doorgaan. Zolang ik in beweging blijf is er geen probleem. Nu zie ik dit anders in. Ik wil de negatieve kant niet meer bagatelliseren door te weinig aandacht eraan te besteden alsof het er niet is. Terugkomend op balans, daar waar donker is is ook licht. De donkere periodes hebben mij uiteindelijk gevormd tot de persoon die ik ben. Het heeft mij op bepaalde gebieden ervaringsdeskundige gemaakt waardoor ik mijn cliënten beter kan begrijpen en begeleiden. Ook ben ik nu van mening dat ja, er kunnen meerdere zaken spelen waardoor ik misschien niet alle bomen door het bos kan zien, maar dat betekent niet dat deze negatieve dingen de positieve dingen moeten overschaduwen. Elke overwinning, hoe klein dan ook, zijn waardevol. In plaats van te blijven haken op het negatieve, moet ik niet vergeten om stil te staan bij de zaken die zijn gelukt. Een van de manieren om hiermee om te gaan is het stilstaan in het nu. Een kleine inventarisatie die ik maak voor mezelf hoe ik er nu voor sta en wat ik eigenlijk op dat moment voel en denk. Door telkens de spiegel voor mezelf te houden kan ik terugblikken naar mijn eigen gedragingen en daar waar nodig sleutelen, zodat eventuele problematische gedragingen zich niet herhalen. En als die er niet op dat moment waren, dan zou ik stil kunnen staan dat ik iets adequaat heb afgehandeld en daarom trots op mezelf kan zijn voor de verandering. Mijn fouten maken mij geen mislukkeling, mijn fouten zijn een leerschool.

What the hell is gebeurd met deze persoon...?