Ik heb weer onverklaarbare sneeën op mijn arm en ik heb geen flauw idee waar het vandaan komt.
Eergisteren was de laatste en ik heb het nog niemand verteld. Pas toen ik mijn beddengoed verschoonde zag ik bloed. Ik weet oprecht niet wanneer of waar ik mijn arm heb opengehaald. Er zijn een aantal die ik niet eens heb opgemerkt, totdat ik de littekens zie. Ergens ben ik bang dat ik mezelf wat heb aangedaan zonder mij dit te herinneren omdat ik het heb verdrongen.
De drang om mezelf wat aan te doen is vandaag sterker dan de andere dagen. Het is nu half 5 en ik kan nog steeds niet slapen. Vandaag herinnerde ik mij iets. Ik sprak gisterochtend met mijn vader, hij zei dat ik geen behoefte had aan vakantie. Toen ik vroeg waarom hij dat zei, zei hij dat ik het toch te druk had met werken. In een flits kwam jij in mijn gedachten. Ineens kreeg ik een flashback naar discussies over het niet voor mezelf zorgen en workaholic zijn. Dat ik niet genoeg om mezelf geef en niet realiseer dat een burnout eraan zit te komen. Ik herinner mij hoe ik halsoverkop de trein naar jou nam en prominent voor je deur zat, terwijl ik met je probeerde te praten. Je liet mij binnen omdat je niet wilde dat ik jou vatte, maar je weigerde mij aan te kijken. Ik herinner mij jouw gesloten kamerdeur. Ik herinner dat ik op een gegeven moment voor je zong. Waarom weet ik niet meer. Is dit echt gebeurd of is dit een droom? Haal ik herinneringen door elkaar?
Soms als ik bepaalde liedjes hoor of meezing voel ik de pijn en verlangen naar iets dat ik niet kan plaatsen. Bij andere voel ik verdriet zoals the ones waarmee ik met mijn siwoh meezong toen ik bij haar woonde. Soms heb ik herinneringen van mijn siwoh en jou samen. Heb ik jou aan haar voorgesteld?
Vandaag is een dag dat de herinneringen mij te veel worden en ik het liefst alleen ben. Of dat zo slim is is een tweede. Ik ben bang dat als ik mij echt voor alles en iedereen afsluit, de drang om mezelf wat aan te doen luider wordt. De afgelopen tijd ben ik zo sad dat ik vaker suïcidale gedachten heb. Concrete plannen heb ik (nog) niet en ik heb mezelf (nog) niets aangedaan.
Soms worden de gedachten zo luid dat ik ze niet kan uitzetten. Soms ben ik te moe om mijn best te doen om uit bed te komen. Vandaag is mijn laatste werk- /stagedag. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe mijn maand vakantie zal zijn. Aan de ene kant ben ik niet bang om alleen te zijn, cos lord knows I need it. Aan de andere kant ben ik bang voor mezelf. Bang voor mijn impulsieve gedachten. Ik twijfel over mijn zelfcontrole. Ik bang voor de nasleep van mijn ptss. Ik merk dat ik na een aanval weer een tijdje nodig heb om weer te rebooten. De nonstop Koran gebed dat aanstaat is de laatste dagen steeds luider, het stoort mij meer dan normaal. Mijn dichtklappende deur brengt mij terug naar de gang waar ik niet van kan ontsnappen en telkens wanneer ik mijn sleutel in het slot draai zie ik hoe ik word opgesloten.
Reactie plaatsen
Reacties