Virus #2

Het maakt mij verdrietig als ik denk dat mijn ouders nog steeds omgaan met de mensen die mij hebben gebroken. 

Niet lang geleden zijn mijn ouders "gezellig" gaan bbq'en met de imam en gebedsmensen die toen ik op mijn kwetsbaarst was, pijn hebben gedaan. Zowel emotioneel als fysiek. Het frustreert mij dat zij nog steeds contact hebben met deze mensen. Hoe mijn ouders zich van geen kwaad bewust zijn. Toen zij thuiskwamen vertelden zij in geuren en kleuren hoe zij hebben genoten. Hoe leuk het was om slagbal te spelen en hoe zij hebben gelachen. Om alles nog beter te maken had mijn moeder nog the audacity om te vragen of ik zin had om kersen te plukken. Kersen plukken met de vrouw die mijn demooon/collega die zogenaamd verliefd op mij was en een relatie met mij wilde een naam gaf (Fausia) en nog een andere vrouw. Een vrouw die mij zag liggen op de grond, rustig haar jas ophing en toen mij daar liet. Ik draag geen haat in mijn hart voor deze twee vrouwen, in zekere zin zou ik hun kunnen vergeven maar vergeten zal ik niet. Ik ben er nu nog niet klaar voor om te vergeven en ik weet dat dat ook niet erg is. Het is voor mij moeilijk om dit in het verleden te laten, omdat ik telkens wordt geconfronteerd met dit soort dingen. Hoezo zou ik gezellig strontappels willen plukken met hun??? Ik weet dat mijn moeder niet achterlijk is, maar heeft zij zo een groot bord voor haar hoofd? Is zij zodanig blisfully unaware waarom ik dit niet wil? Dit terwijl ik meerdere malen heb aangegeven niet op mijn gemak te voelen bij deze mensen. Tot op het punt dat ik zelfs misselijk hun eten niet kan eten wanneer zij dit meeneemt voor mij. De enige dingen die ik opeet zijn de gerechten die andere mensen voor mij meesturen.

Ik vind het erg dat zij nog steeds deze invloed op mij kunnen hebben. Het stoort mij dat het mij nog steeds iets doet. Ik begrijp ook niet waarom mijn ouders nog steeds met hun omgaan. Vol trots vertellen zij aan mensen hoe dankbaar zij zijn dat zij werden gesteund door die mensen. Tegelijkertijd denk ik bij mezelf, maar hallo? What about jouw kind met PTSS? Of ben je dat vergeten, omdat ik steeds beter weet hoe ik het moet vermommen? Hoe kan je nog steeds deze mensen in jouw leven binnenlaten, wetende dat zij jouw kind schade hebben aangebracht waarbij levenslange consequenties aan zijn verbonden...? Waarom denk je dat ik weer slecht slaap? Waarom denk je dat ik geen eetlust heb? Waarom denk je dat ik zo moe ben?

Ik vind het moeilijk om te accepteren en toe te geven dat ik geen ouders meer heb. Ik ben mijn geborgenheid kwijt. Aan mijn ouders liefde kleven bepaalde voorwaarden, waarvan ik weet dat ik deze nooit volledig zal kunnen nakomen. Ergens wil ik het wel, beter iets dan niets. Tegelijkertijd denk ik van nee, ik heb nog mijn eigenwaarde. Dan is er weer de stem die zegt dat het mijn ouders zijn. Hoe ik draai of keer, het is en blijven mijn ouders. Wanneer ik alleen al durf te denken iets eigenwijs/voor mezelf te doen, voel ik de deadweight aan schuldgevoelens als een ball and chain aan mijn been. Met moeite kom ik vooruit, terwijl ik tijdens het proces mezelf pijndoe om in beweging te blijven zodat ik niet vast blijf zitten. 

Ik weet dat ik mensen om mij heen heb die om mij geven. Alleen weet ik ook dat dat ook zijn grenzen heeft. Ik vind het niet eerlijk tegenover de ander om te verwachten dat zij samen met mij mijn shit fixen. Of nu ja niet eens fixen, maar helpen. Helpen kan praten zijn, maar voor mij is helpen ook niets doen. Wetende dat iemand fysiek naast mij is is soms ook al genoeg. De afgelopen dagen zijn de stemmen om mezelf wat aan te doen niet luider geworden, maar mijn boosheid groeit. Ik heb zoveel woede in mij dat ik blijf opkroppen, waarvan ik weet dat dit een keer verkeerd gaat. Ik weet dat ik er iets mee moet doen, maar ik weet nog niet wat. Erover schrijven helpt, zodat ik de zaken kan relativeren en er van een afstand naar kan kijken. Tekenen ook, mijn geest is erna leeg. Het klote is wanneer deze copingsmechanismes niet werken. Soms heb ik momenten dat mijn geest niet ready is mijn gedachtes op papier te zetten of dat het tekenen niet lukt. Ik zit dan zodanig op slot dat ik eigenlijk alleen maar wil wegrotten in bed. Dat is ook niet erg van tijd tot tijd, maar ik ben bang dat ik dan val in oude patronen die niet heilzaam zijn. Ik zie het als een gateway naar een depressie en suïcidale neigingen. 

En dan heb je weer de momenten zoals laatst waarbij ik mezelf durf open te stellen over mijn mental health. Alleen deed ik het meer om mentale problemen te normaliseren, om aan te geven dat jij niet de enige bent, je bent niet gek en je gevoelens zijn valide.