Op een schaal van 0 tot 10 hoeveel pijn heb je?
Wat een bullshit vraag ook. Wat is een nul en wat is een tien? Een twee voor mij is niet een twee voor de ander. Ik weet nog dat er in het ziekenhuis werd gezegd dat je teen stoten een vijf is en iets kneuzen een zeven was. Ik vroeg om duidelijkheid omdat ik het niet begreep. Ik legde uit dat voor mij mijn teen stoten nietszeggende pijn is in vergelijking met de pijnen in mijn hoofd, maar dat ik het moeilijk vond om het een cijfer te geven. Ik gaf aan dat je misschien wel een groene zeven had of een gele 7. Groene zeven in de zin van ok, auw, ik heb mijn ribben gekneusd maar er valt mee te leven. Dan heb je een gele zeven waarbij ik denk au, ik heb mijn ribben gekneusd en ik voel dat ik moeite heb met ademen. De pijn wordt alleen maar erger. Of een rode zeven, het doet nu pijn pijn en ik kan aan niets anders meer denken.
Toen ik er niet uitkwam kreeg ik een emotiekaart met een glimlachend gezicht, sad face en eentje met een horizontale lijn. Om het allemaal wat speelser te maken hadden ze ook de kleuren van een stoplicht: groen, geel en rood. Weer deed dit systeem geen ene ruk voor mij. Ik voelde mij standaard net een sad face, maar in z'n algemeenheid het neutrale gezichtje. Mijn drang om zelf te willen lopen, naar de wc te gaan en douchen was zelfs het rode boze gezichtje. Het moest en zou lukken. Tegelijkertijd dacht ik dat beide systemen te kort door de bocht waren en niet de tijd namen hoe ik mij echt voelde. Vandaar dat ik om papier en een pen vroeg om te tekenen. Ondanks dat ik geen controle had over mijn lichaam wilde ik het toch proberen. Mijn handen deden niet altijd wat ik wilde, maar ik moest en zou het doen. Ik merkte dat ik woorden achterstevoren of door elkaar schreef zonder dat ik dit wilde. Onbewust had ik het ook getekend als een brein. Er werd ook elke dag gevraagd of ik wist wie en waar ik was en welke dag het was. Op een gegeven moment was ik het zodanig zat dat ik mijn naam, geboortedatum en ziekenhuisnaam had getekend wanneer zij mij dit vroegen. Ik begreep waarom zij dit deden, in de veiligheid te waarborgen en te checken of ik nog bij bewustzijn ben, but ya know what?
At some point I simply just couldn't be bothered.
Achteraf gezien was ik ook vrij achterdochtig. Ik dacht dat als ik de verkeerde antwoorden gaf over mijn gemoedstoestand dat ik meer vervelende medicijnen zou krijgen. Dat gepaard met hallucinaties, geen controle hebben over je eigen lichaam, hinderlijke verpleegsters, een moeder die je meerdere angsten aanpraat, een zus die je 1x in de blauwe maandag ziet en ineens je enige optie is als veilige haven is een clusterfuck wachtende totdat alles naar de klote gaat. Oh en om alles nog beter te maken wordt er aan je gevraagd of hoe je je vandaag voelt. Of je dat kan aangeven met een cijfer of smiley.
Reactie plaatsen
Reacties