People ain't shit

People ain't shit, heck, I ain't shit.

Ik heb geen goede ervaringen met hulpverleners. De "hulp" die ik kreeg toen ik het het hardst nodig had, sloot niet aan bij wat ik nodig had. Deels kwam dat omdat mijn situatie niet bestaat op een formulier. Ander gedeelte is te wijten aan de wisselwerking tussen de professional en ik. Ik heb geleerd dat weerstand niet eenzijdig is, het komt van twee kanten. Het gedrag dat de een vertoont, heeft effect op de ander. Waarom heb ik het over dit zweverige gedoe? Omdat ik er soms probeer achter te komen waarom iemand zich zo gedraagt.

Ik denk dat ik iemand miste die op mij leek in de hulpverlening. De standaard witte man of vrouw op leeftijd sloeg vaak bij de plank mis. Soms probeerden ze mee te leven, maar voelde het niet "echt". Vaak werden gevoelens of gedachten voor mij ingevuld en waren ze mij binnen een paar tellen kwijt. Ik bleef stil en dacht ik ga hier niet mijn energie aan verspillen. Ik weet nog dat er ooit een laatste gesprek was met mijn zus en broer erbij. Ik weet nog dat dat gesprek voornamelijk op gericht was wat de gevolgen van mijn gedrag/situatie was op mijn zus. Alsof ik mij niet al klote genoeg voelde, werd ik daarmee geconfronteerd. Ik besloot voornamelijk stil te blijven en niets te zeggen, want ik kreeg het idee dat er al was vastgesteld dat ik een klootzak was die niet inzag wat mijn gedrag met haar zus deed.

Er werd mij ook gevraagd of ik haar als zus zag en van haar hield. Ik zei ja, maar in mijn gedachten werd ik gemeen. Ik dacht bij mezelf: ik sta op het randje op zelfmoord te plegen en dit is jullie plan? People really ain't shit. Ik weet nog dat mijn broer en zus mij daarna ergens naartoe brachten om wat samen te eten. Ik had geen trek en dacht stik in je eten. Ik voelde mij ongehoord, eenzaam en niet serieus genomen. Ik weet nog dat mijn broer zei tijdens het gesprek dat het hem niets kon schelen wat ik wilde, maar dat wat ik ook wilde, hij achter mij stond. Ik wist dat hij dit goed bedoelde, maar voor mij was dit niet genoeg. Niet genoeg omdat het voor mij betekende dat hij niet geïnteresseerd was in mij, maar toch achter mij staat omdat hij mijn broer is. Ik hecht er geen waarde aan als iemand het doet vanuit zijn of haar plicht. Voor mij hoeft het niet omdat ik mij dan als een ding voel, een taak dat moet worden afgevinkt. Aan het einde van de dag zoek ik validatie en geborgenheid. Iets wat ik niet krijg als ik iemands "plicht" ben omdat er niet wordt gefocust op de persoon zelf. Naar mijn mening werk je niet vanuit vrije wil, iets wat voor mij belangrijk is, waardoor het een "moetje" wordt.

Also you wanna know the funny thing? De mensen die tegen mij hebben gezegd dat zij mij niet in de steek laten en waaraan ik anytime wat kan vragen heb ik bijna tot geen contact meer. Terwijl de mensen die de tijd nemen om te vragen hoe mijn dag of toegaven dat ze niet wisten wat ze voor mij konden doen, spreek ik regelmatiger dan de vorige groep. Heck, ik heb zelfs nog contact met mijn oude begeleider van het zorgatelier. Telkens wanneer ik iets nieuws creëer stuur ik haar een bericht. Het komt niet alleen van mij, maar ook vanuit haar kant. En dat heb ik nodig. Ik heb nu duurzame relaties nodig in mijn leven. Mensen die laten zien dat ze niet alleen goed zijn voor de korte sprint, maar ook voor langere tijd. Er hoeft niet altijd "iets" te zijn om contact te zoeken.

That's why some people ain't shit. Empty promises disguised as kind words with the message that it'll get better soon. Fuck. That. Fok heel die ik snap je of ik begrijp het. Ik weet je bedoelt het goed, maar je zal het nooit begrijpen zolang je het niet zelf hebt meegemaakt. Natuurlijk, je kan meeleven en empathie tonen, but that's it. So please, stop saying I understand unless you lived it.