Waarom zou je wachten?

Kerst komt er bijna aan en ik ben weer onrustig.

Onrustig omdat ik zo'n onderbuikgevoel heb dat ik "iets" mis. Rond deze tijd zou onze break zijn right? De periode dat je bij je vader in Zwitserland zou zijn. Het doet minder pijn dan eerst. Ik mis je minder, maar de leegte blijft. 

Er zijn dagen dat ik bijna tot niet meer aan je denk. Soms lijkt het net alsof je steeds meer en meer aan het vervagen bent. Van een vage herinnering van een persoon ben je veranderd in een vage herinnering van een periode uit mijn vorige leven. Een leven dat ik mij niet altijd kan herinneren. Soms verklaar ik mezelf voor gek en denk ik dat je nooit hebt bestaan. Dat ik mezelf voorlieg om te dealen met een andere trauma dat mijn psychische gesteldheid toentertijd niet aankon. 

Alleen ben ik niet gek right? Het gevoel blijft. Elke dag sta ik op en zoek/grijp ik naar iets dat er niet is. Wanneer ik in slaap val zoeken mijn handen onbewust ook naar iets. Ik slaap nog steeds met een kussen in mijn rug en met mijn groene vriendje in mijn armen. Mijn lichaam blijft jou onbewust herinneren en het frustreert mij dat ik het niet kan vergeten. Ik wil je terug in mijn leven, maar ook weer niet. 

Ik ben bang voor wat ik vind. Ergens weet ik ook dat het niet durf om mezelf geluk te laten zelf. Ik weet dat ik het vaker zeg, maar ik ben niet blij met mezelf. Niet zozeer dat ik denk dat ik spuuglelijk ben, maar het is meer gefocust nu op psychisch gebied. Het frustreert mij dat ik nog steeds last heb van restklachten. Het is nu inmiddels bijna 2 jaren geleden dat ik je sprak, misschien wel meer dan dat dat ik je in persoon heb gezien. In 2 jaren kan veel gebeuren. Van wat ik heb begrepen ging het toen al niet goed met ons en fokte corona ook alles op. We hadden het al eerder geprobeerd en toen lukte het ook niet. Waarom weet ik niet tho. Is het misschien dezelfde reden als nu? Dat ik je in de steek liet en niets meer van mij liet horen? Hield in je aan het lijntje met mijn bindingsangst gezeik? Waarom zou je wachten?