Weird ain't it om ineens stil te staan of dat wat je doet niet je kwaliteit van leven ondermijnt. Hoezo is kwaliteit niet het uitgaanspunt?
Dat kwantiteit van het leven niet meer centraal staat maar of iemand nog kan genieten van het leven. Of nu ja genieten... Dat het nog menselijk is. Eigenlijk best krom als je het mij vraagt dat de focus eerst ligt op het maximale aan levensjaren eruit te halen. Then again, wat heb je aan al die jaren als je niet geniet? Je bent 100zoveel zonder mensen om je heen, jijzelf een kasplantje but hey, you still alive right? So be happy. Of je bent 100zoveel, zit in een instelling waarbij je bijna tot geen autonomie hebt, behalve over het eten dat je eet, tenzij je natuurlijk geen dieet hebt of andere restricties. Naar buiten alleen gaan mag ook niet, want je staat onder toezicht. Zelfstandig douchen kan je ook niet en je hebt hulp nodig om je eigen bil te vegen. Then again, hey, you still alive right? So that's what matters.
Heel dat ding verandert op het moment dat iemand ouder wordt. Cos in je 20 herstel je makkelijker dan 65plus. Opeens vindt de shift plaats van kwaliteit over kwantiteit. Het lijf kan het immers niet meer aan. Toch raar om te zien hoe dat proces totstand komt. Ik denk dat dat ook te maken heeft met de manier waarop ik nu in het leven sta. Ik ben nog steeds impulsief en doe wat ik kan op dat moment. Ik spaar dingen niet meer op en doe het meteen cos je weet maar nooit.
Reactie plaatsen
Reacties