Zure mond

Het blijft moeilijk. Voornamelijk op de momenten dat ik word geconfronteerd met het feit dat ik niet helemaal over mijn trauma heen ben. 

Er zijn twee momenten geweest dat ik besefte waarom ik mij zo onrustig voelde. Eerste moment was bij spoedeisende hulp. Het zou eigenlijk een simpele ingreep zijn, maar door complicaties moest mijn tante langer blijven in het ziekenhuis. Het ging van kwaad naar erger. Van dotteren naar een lichte longontsteking, een hartinfarct en een herseninfarct. 

Nadat wij dat telefoontje hadden gekregen dat mijn tante werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis vanwege haar herseninfarct omdat bij het huidige ziekenhuis de benodigde discipline niet daar was ben ik samen met mijn familie snel naar het ziekenhuis gegaan. Eenmaal aangekomen bij spoedeisende hulp was ik uiteindelijk alleen samen met mijn moeder en tante in de ruimte. Mijn moeder begon voor mijn tante te bidden. Dit stoorde mij niet, het moment van paniek kwam bij mij toen ze mijn tante begon te besprenkelen met heilig water. Ik moest alles in mij bedwingen om het tegen te houden. Ik weet namelijk dat mijn tante het niet erg vind en het juist graag wilt, omdat zij dat ook deed in de tijden voor haar opname bij zichzelf. Toch was dit voor mij een trigger. De kamer verlaten kon ik niet omdat een gedeelte van mij mijn tante niet alleen wilde laten en ik tegelijkertijd ready stond om het voor mijn tante op te nemen.

Het tweede moment was toen mijn tante werd overgeplaatst naar de afdeling diezelfde dag. Mijn nicht was er ook. Mijn moeder begon te bidden voor mijn tante en had weer gezegend water in haar handen. Dit gepaard met het beeld van het ziekenhuis bed was voor mij te veel. De kamer leek te veel op mijn eigen kamer waar zich dingen hebben afgespeeld die ik nog steeds niet kan vergeten en mij achtervolgen tot diep in de nacht. Ik heb uiteindelijk de kamer verlaten omdat ik een paniekaanval kreeg. Mijn nicht kwam achter mij aan en dacht waarschijnlijk dat ik emotioneel was om onze tante zo te zien. Ik legde aan haar uit dat dit niet het geval was. Mijn probleem was de flashbacks die ik kreeg door mijn moeder.  

Het blijft moeilijk. Het blijft moeilijk om grenzen te stellen. Ondanks dat ik weer thuis woon blijf ik soms momenten hebben dat ik de zure nasmaak van mijn trauma blijf behouden. Ik blijf het zeggen, die ene dag is er iets in mij gebroken dat nooit meer heel zal worden. Tijd zal mijn wonden helen maar de littekens zullen voor altijd blijven. Misschien klink ik nu melodramatisch, maar er zijn van die dingen waarvan ik bijna 100% zeker weet dat dat zo zal zijn bij mij. Ik weet hoe ik ben. Ik vergeef maar vergeet niet. Het hinderlijke is dat mijn lichaam daar soms geen rekening mee houdt. Soms weigeren mijn armen terug te knuffelen of schrik ik onbewust nog steeds als je water of een plantenspuit in je handen hebt.