Bittere mond

Naarmate ik ouder word, hoe normaler het is om afscheid te nemen van mensen. 

De harde kern, de oudere generatie, valt beetje bij beetje weg. Met de nieuwe generatie heb ik bijna tot geen band, vaak weet ik niet eens wie ze zijn. Vaak zeggen ze daar waar eentje overlijdt, komt een nieuwe persoon in de plaats. Well excuse me, but no. Ik wil helemaal geen nieuwe mensen erbij, ik wil dat behouden wat vertrouwd is. Wat dat betreft ben ik daar best egoïstisch in. Ik hou er niet van als dingen veranderen. Nu ja, het hangt er van af. Bij sommige dingen ben ik hinderlijk en wil ik niet meebewegen. Een van die dingen zijn bijvoorbeeld mensen in mijn vaste kring, mijn core. 

Vandaar dat het extra pijn doet wanneer ik mensen daarin binnenlaat, het extra pijn doet als ze mij kwetsen. Alles daarbuiten doet pijn, maar daar valt mee te leven. Als het vanuit de core groep komt dan vergeef ik, maar vergeet ik niet. Niet alleen kom je niet meer binnen, maar vertrouw ik je ook niet meer. Ik blijf nog beleefd, maar daar blijft het bij. Eenmaal kapot is kapot. Ik ben daar vrij zwart-wit in. Ik heb schijt of het familie is of niet. Ik ben dankbaar voor de tijd daarvoor, maar nu? Nu ga jij jouw weg en ik de mijne. En dan heb je de nieuwe groep mensen. In het begin vecht ik steen en been tegen een nieuw persoon, maar wanneer ik eenmaal begin te wennen aan diegene is diegene binnen. 

De gezondheid van mijn tante is niet goed op dit moment. Op mijn nicht na, is zij de enige die ik nog overheb als familie in Nederland van mijn moeders kant. Ik tel de familie van mijn vader niet mee, omdat ik daar weinig tot geen contact mee heb. Mijn tante is de een van de weinige constante factoren vanaf kleins af aan. Het is ook het enige huis dat mijn tweede huis is, ondanks de recente ontwikkelingen met mijn oom. Als zij er niet meer is, heb ik geen familie meer waar ik mij thuis voel en anytime terecht kan. Natuurlijk heb ik een paar mensen in mijn leven die ik kan opbellen en een paar nachten kan slapen, maar er daadwerkelijk wonen is een ander ding. Van mijn vaders kant had ik het ook niet verwacht, ik wil ze ook niet lastig vallen en ze hebben het al druk genoeg met hun eigen shit. Dus vandaar dat ik nu bij mezelf zit te denken of ik het überhaupt red als mijn tante er niet meer is. Mijn tante heb ik altijd gezien als mijn oma. Ik had vanaf kleins af aan niet de beste band met mijn oma, maar met mijn tante wel. Vandaar dat ik geen flauw idee heb wat ik met mezelf aanmoet als zij er niet meer is. 

Ik denk oprecht dat ik instort en niet getroost kan worden. Waarschijnlijk zal ik een periode hebben dat ik dagenlang wegrot in mijn bed en niets wil ondernemen. Fok alles en iedereen. We don't give a damn. Waarschijnlijk zal ik mezelf dan niets willen aandoen. Tenminste, voor nu verwacht ik het niet. Ik verwacht wel dat ik in een lange dip kom en schipper tussen depressie en een dip. Waarschijnlijk zullen mijn restklachten ook weer wat heftiger zijn vanwege vermoeidheid. Over restklachten gesproken, ik heb sinds gisteren pijn in mijn rechterzij. Precies voorin mijn buik beetje beneden waar volgensmij mijn eierstok zit :) doe ik er nu wat aan? Nope. Ik neem het voor nu ook nog niet al te serieus omdat soms op de lege plek links ik ook pijnscheuten voel terwijl ik weet dat daar niets meer zit. So we is going to leave it for now.