Dagenlang, nee wekenlang, voel ik de drang om iets te tekenen. Wat wist ik niet, maar mn handen jeukten om iets te doen. Het frustreerde mij dat het ik tegelijkertijd geen zin had. Op een gegeven moment zat het zo hoog dat letterlijk alles blokkeerde.
De dag dat ik terugkwam van Tilburg en mijn griepprik kort daarna had genomen was de druppel. Mijn lichaam begon beetje bij beetje dienst te weigeren. Door vermoeidheid begon mijn linkeroog raar te doen. Ik zag ineens wazig, het was opgezwollen en het traande continu. Het was zelfs zo erg dat ik meerdere keren opstond om mijn oog te checken in de spiegel. Ik dacht:
this is it. Imma finna die now. Dag oog.
Vervolgens dacht ik welke enge ziekte ik nu weer heb, net wanneer ik begin te wennen aan mn huidige situatie komt dit er nog ook bij? Het hielp ook niet dat ik ongesteld was waardoor mijn lichaam zwakker was dan normaal. Nadat ik de griepprik had gehaald ging alles naar de klote. Mind you: ik ben heel de week alleen. Zondag kwam ik terug en tot nu (zaterdag) zijn mijn ouders gebleven in Tilburg.
Heb ik iemand gezegd hoe het met mij ging? Nope. Ik zei braaf tegen mn ouders dat als er wat was ik direct naar mn tante of neef zou gaan als ik het niet meer aankon. But ya know what? I didn't do dick. Ik zat rustig thuis, genieten van some alone time en letterlijk weg te rotten in mn bed. En met wegrotten bedoel ik echt wegrotten. De dag dat ik mijn griepprik nam kwam ik rond 6u in de avond thuis, viel ik in slaap op de bank rond 9, ben ik rond 5u in de ochtend naar mijn bed gegaan en stond ik pas op rond 7u in de avond. Heel de tijd heb ik niets gegeten of naar de wc gegaan. Ik dacht fok heel die shit. Geen zin. Om het nog beter te maken viel ik ook nog eens in slaap op mijn gehandicapte arm waardoor ik nog minder zin had om te bewegen. Uiteindelijk had ik die dag mezelf uit bed gesleept om food te zoeken en een avondwandeling te maken. I actually felt a lil bit better.
De dagen daarna waren hetzelfde. Ik ging pas slapen wanneer de zon opkwam en mensen hun dag begonnen. Soms kwam ik pas mn bed uit rond 4u, soms werd ik automatisch wakker rond een uur of 10 en was ik alles en iedereen zat. Cos eenmaal wakker houdt in dat ik niet meer verder kon slapen om vervolgens vroeg in de avond op de bank in slaap te vallen uit pure vermoeidheid omdat mn lichaam vanzelf uitviel.
Voordat ik het wist was het ineens vrijdag en is mijn vakantie voorbij. Mijn huiswerk heb ik nog steeds niet gedaan, mijn kamer is nog steeds een oorlogsgebied en mijn onrustige gevoel is er nog steeds. Ik heb genoeg verhalen opgeschreven die onafgemaakt zijn, ze zijn niet af omdat ik simpelweg mezelf in de weg sta.
Uiteindelijk was ik mezelf zat. In eerste instantie wilde ik naar buiten voor supplies maar toen dacht ik laat het, niemand heeft tijd. Ik weet niet wat mij bezielde, maar ik ben met al mijn hebben en houden verplaatst naar de woonkamer om daar te tekenen. Een plan had ik, maar ook weer niet. Ik had meerdere ideeën die zich hadden opgestapeld de afgelopen tijd. Ik wilde het allemaal tegelijkertijd uitvoeren maar eenmaal bezig begon het zijn eigen leven te leiden. Ineens moest ik denken aan mijn tante en haar dementie, aan mezelf wie ik ben als persoon en waar ik nu sta. Uiteindelijk is het niet helemaal geworden wat ik wil. Das niet erg tho, want ik kan het nog altijd oberdoen, maar voor nu is het een begin. De volgende keer wil ik meer woorden over woorden schrijven. Wie weet dat ik het nog aanpas bij deze poging.
Anwyho, het is niet de stijl waar ik normaal in teken, but I'm not mad about it. Links is beter gelukt dan rechts als je het aan mij vraagt
Reactie plaatsen
Reacties