Verdwaald

Soms vraag ik mij af, wat is erger: fysieke of psychische mishandeling?

Als ik terugkijk op alle vormen die ikzelf heb meegemaakt zou ik toch zeggen psychisch. Waarom vraag je nu? Voor mij is het simpel: wonden aan het lichaam kunnen helen, maar het psychische gedeelte is niet net als een botbreuk of iets waar je een pleister op plakt. Het is er 24/7, zelfs na al die jaren. 

De reden dat ik mij dat afvraag is door wat ik zie in mijn omgeving. Mijn tante heeft ook geen fijn verleden. Mijn tante wordt door haar huidige man niet geslagen, maar de manier waarop mijn oom met haar praat wanneer ze zelf niet 100% was, was onmenselijk. Wanneer je wat erover zegt wordt je mond gauw gesnoerd, want volgens haar is hij heilig en veel beter dan al die andere mannen. En dan denk ik bij mezelf, ben ik ook zo? Of is dat de reden dat ik een zogenaamde mannenhater ben? Wat eigenlijk niet klopt, ik haat mannen niet. Voel ik mij soms oncomfortabel bij ze? Ja, bij sommige mensen als zij mij doen herinneren aan mijn trauma. Hetzelfde heb ik met gebedsmensen, man of vrouw. 

Hetzelfde probleem heb ik met mijn ouders. Ergens vind ik het krom van mij dat ik ondanks alles toch zo met mijn ouders leef. Ik merk dat op sommige momenten mijn vader bang voor mij is. Hij is bang mij aan te raken of twijfelt in eerste instantie als hij het probeert. Mijn moeder zegt dat het karma is voor alle dingen die hij met mij heeft gedaan. I'm not to sure tho. Ik wens dat continu in angst leven aan niemand toe, vooral als het zich afspeelt in je eigen huis waar je je eigen veilig en geborgen hoort te voelen. Met mijn moeder is het een stap verder. Bij haar was het alleen psychisch. Ik ben er nog niet over wat er allemaal is gebeurd. Ik merk het voornamelijk op de momenten als zij mij een knuffel wilt geven. Het is moeilijk om terug te knuffelen tenzij ik het contact eerst zoek.