Waar the hell is mijn nazorg? What about the long-run?
Lege woorden, loze beloftes. Ergens wil ik deze blog stoppen, omdat ik je niet meer wil binnen laten. Alleen schrijf ik deze blog niet voor jou. Somewhere along the line ben ik gaan schrijven voor mezelf, om dingen letterlijk van mij af te schrijven. De petty kant in mij wil heel deze ka blog beëindigen, zodat jij dit stukje van mij niet meer meekrijgt. Aan de andere kant denk ik van waar the hell ben ik mee bezig. Ik krijg geen energie meer van jou dus waarom mijn beperkte energie daaraan verspillen?
Ik heb nog steeds veel opgekropte woede, maar er komt deze twee weken meerdere dingen op mij af, waardoor ik het mij niet kan permitteren om deze woede zijn eigen leven te laten leiden We gaan net als vroeger dingen in hokjes wegstoppen. Aangezien ik nu niets aan je heb stop ik je weg en ga ik door. Ik kan en wil eigenlijk niet stoppen. Ik weiger. Ik ben nu zo ver gekomen, imma finish it too dammit. Ondanks dat ik merk dat ik weer beetje bij beetje begin af te takelen, maakt het mij geen zak uit. Ik kan nog een aantal x rondes mee.
I deserve more. I deserve better. Heb maar genoegen met die sneakpeaks, maar voor mij is het niet genoeg.
🖕
Reactie plaatsen
Reacties