How does one go from giving up on life to actually wanting to be alive? Please, enlighten me. 'Cos I for one, can't figure it out for the life of me.
Ik zeg je eerlijk, er zijn dagen dat ik mij afvraag waar the fuck ik mee bezig ben. Trek ik aan een dood paard? Het lijkt soms alsof ik the Mount Everest aan het beklimmen ben zonder enige voorbereiding of benodigdheden. Ik weet wat ik moet doen, die berg beklimmen. Ik weet dat ik stuff nodig heb, maar aangezien ik niet de kennis en vaardigheden heb van een fervente bergklimmer, weet ik ook niet precies wat ik nu echt nodig heb. Onderweg verzamel ik shit om die strontberg te beklimmen. Terwijl ik dit doe vraag ik mezelf af wat ik nou aan het uitspoken ben en of ik niet beter iets anders kon doen in deze tijd. Is het het waard? Ben ik nog wel op het juiste pad? Kom ik er ooit wel? Waar the hell is de rest? Heb ik ze ingehaald of achtergelaten? Of hebben zij mij achtergelaten?
Weet je, het is niet zozeer dat ik niet meer wil leven, maar eerder dat ik na alle shit die ik heb meegemaakt, dat ik mij afvraag wat ik hier nog doe. Waarvoor ik het doe. Voor mezelf? Uiteindelijk doe ik het voor mezelf, alleen twijfel ik soms aan de uitkomst. Het frustreert mij dat ik de hele tijd zoekende ben. Ik weet dondersgoed wat ik wel en niet wil, maar toch lijkt het net alsof ik iets mis. Soms vraag ik mij ook af of het het wel waard is. Soms ben ik het zat. Ik ben niet blij met hoe dingen nu zijn. Ik ben niet blij met waar ik nu in het leven sta, maar ik ben wel tevreden.
Soms zijn er ook dagen dat ik bijna durf blij te zijn. Op deze dagen vraag ik mezelf af of ik nu echt blij ben of mezelf voor de gek hou. Zolang je shit vaak genoeg herhaald dan geloof je het zelf right? Tegelijkertijd wacht ik until the other shoe drops ya know? Dingen gaan te smooth, er moet vast iets gebeuren.
Inmiddels weet ik dat ik een vechter en een overlever ben. Doorzettingsvermogen en koppigheid hebben mij gered. Alleen lijkt het de laatste tijd niet meer genoeg te zijn. Niet omdat ik geen uitdaging heb in het leven, eerder dat ik moe ben. Ik merk dat ik langzaam opbrand en dat de kleine geluksmomenten soms worden overschaduwd door de fokkop momenten in mijn leven. Voorbeeld: Afgelopen week slaap ik weer klote. Ik word weer in paniek wakker en snak naar adem. Eerst dacht ik: "oh, misschien ben ik anxious voor mijn eerste tentamen". Alleen is mijn eerste tentamen inmiddels al een week geleden en de paniekaanvallen blijven aanhouden. Toen dacht ik dat het misschien een samenbundeling van dingen waren: verhuizing, snelle tentamen, gezeik met de gemeente etc.
Hier en daar probeer ik te schakelen en kijken waar ik meer of minder tijd en/of energie kan insteken. Het grootste ding blijft toch of ik bereid ben om te durven te leven. Durven te genieten en weer proberen mijn toekomst vorm te geven. Ik ben zo hell-bent in mijn survival mode dat ik vergeten ben te leven. Ik ken op dit moment alleen snelle beslissingen nemen en vervolgens focussen op het volgende probleem. Vandaar dat het verleidelijk is om terug te vallen in mijn oude patronen en impulsieve dingen te doen. Ik merk aan mezelf dat dit steeds vaker terug komt. Gelukkig weet ik mezelf voor nu nog te bedwingen en herken ik het wanneer ik die bui heb. Toch blijft het klote. Klote om constant met jezelf te moeten vechten of je überhaupt wil leven.
Reactie plaatsen
Reacties