Dikke schijt.

De laatste tijd ben ik meerdere dingen tegelijkertijd aant fixen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn tante.

Het is voor mij niet vreemd om tijdens de les een mail af te werken naar mijn begeleider van Stichting Mee of na te denken over mijn bezwaar. Tegelijkertijd ben ik aan het mailen met de veiligheidscoördinator van school, de decaan over eventuele studievertragingen, aan het uitvogelen wie en waar mijn studiecoach is (aangezien ik op 2 locaties nu mijn studie volg) en tussendoor app ik nog met mijn nicht over de gezondheid en ziekenhuisafspraken van mijn tante. Ik ga om de 2 weken naar Tilburg. Soms vaker, ik ga bijvoorbeeld volgende week weer voor mijn laatste afspraak bij mijn neuropsycholoog. 

"Where are you now when I need you?"

Oh en tussendoor heb ik nog mijn paniekaanvallen en slaap ik weer slecht. Mijn spasmes heb ik nu vaker en het is ook nieuw voor mij dat ik misselijk word van de hoofdpijnen. Ik schuif het voor nu af op de hectische periode en het wisselvallige weer, maar in mijn achterhoofd weet ik dat dit signalen zijn voor mij to slow the fuck down. Heb ik dit aan iemand verteld? Nope. Waarom niet? Omdat ik weet dat als ik het vertel ik een stap terug moet nemen vanwege mijn lichaam, ik moet dan toegeven aan de vermoeidheid. Ik weiger. Ik wil dat simpelweg nu niet. Even doorbijten en totdat de storm voorbij is en daarna maar uitrusten in de vakantie :)

Is dit slim? Ja en nee. Ja, omdat ik het waard vind. Ik merk nu al de voordelen van mijn inspanningen. Nee, cos mijn lichaam gaat slowly kapot. Of nu ja kapot, het duurt even voordat ik weer op mijn oude energieniveau zit. Anwyho, precies wat de titel zegt: dikke schijt. Dikke schijt naar dat stemmetje in mijn achterhoofd. Diezelfde stem is ook altijd op de achtergrond aanwezig om mezelf wat aan te doen. Vandaar dikke schijt. Afgelopen tijd begint het makkelijker te worden om er niet meer naar te luisteren. Ik merk dat ik hierdoor impulsiever ben en lak heb aan de consequenties. Ik weet dondersgoed waar ik mee bezig ben, ik zie de kant waar dit alles op gaat en toch doe ik het. Vandaar dat ik denk dat ik ook geen recht heb om erover te klagen. 

Mijn ouders laten mij bijvoorbeeld vanaf deze zondag een paar dagen alleen om voor mijn tante te zorgen. Hoe ik al impulsieve dingen wil plannen. Alhoewel, impulsief is het niet. Ik had al plannen gemaakt voordat ik wist dat ze er niet zouden zijn. Echt wild is het ook weer niet, ik zou gewoon met vrienden afspreken. Alleen heb ik nu meer speling qua tijd, kan ik mijn nudistenleven weer oppakken en kan eindelijk die wierook  in het huis uit 🥴 Anywho, terug op het impulsieve, ik ben van plan dingen te halen wat ik altijd al wilde uitproberen zoals een extra grote pizza halen en de restjes meenemen de volgende dag. Een ander ding wat ik wil uitproberen is het kruiden van vlees een dag van te voren en daarna lang laten garen in de oven met curly fries erbij!