Vaak zeg ik dat ik met mensen wil werken, maar tegelijkertijd haat ik mensen ook.
Niet zozeer haten, haten is een sterk woord. But you know what? Soms is single Pringle, living on yo own op een hei, ook een aangenaam idee voor mij. Gisteren niet tho. Gisteren liet mij de andere kant zien van mensen. De kant waarvan mensen mijn batterij niet leegzuigen, maar juist energie geven. Nog nooit van mijn leven heeft mijn vader mij succes of een fijne dag gewenst. Het was wat onhandig dat hij een vuist maakte en dit in de lucht stak terwijl hij zei succes! Een klein gebaar, maar genoeg voor mij om met vol vertrouwen mijn tentamen te maken. Ik voelde mij zelfs schuldig. Schuldig omdat hij mij tegenhield tijdens het inpakken toen ik op het punt stond om te vertrekken. Uiteindelijk vertrok ik uit huis met positive vibes, ready to face the world. But guess what? It didn't stop there.
Eenmaal aangekomen op school kwam ik een oude klasgenoot tegen. Dezelfde klasgenoot die mij op academisch niveau uitdaagde. Je hebt mij in zekere zin geactiveerd om the extra mile te gaan. Iets waar ik je meerdere keren voor heb bedankt. Ik weet nog dat je altijd moeite had met nieuwe mensen, maar ik ben blij dat je je sinds gisteren makkelijker openstelt en binnenlaat in je privéleven. Jou weer ontmoeten gaf mij die boost die ik nodig had, heck I felt like I was walking on clouds omdat ik ook positieve energie van jou kreeg. Ik vind het nog steeds jammer dat ik niet meer in de klas met je zit, but you know what? It's okay. 'Cos after today I know I'm going to be okay. Ik heb de afgelopen dagen rotnachten/dagen gehad en ze zullen er zeker niet beter op worden door aankomende deadlines/afspraken, maar ik ben blij dat ik net dat extra kleine beetje krijg van dit soort momenten.
In de avond ben ik ook nog langs gegaan bij mijn oude stageplaats. I was overwhelmed. Overwhelmed by the people there. Hoe mooi mensen kunnen zijn, zowel vanbinnen als buiten. Voor mij waren het allemaal vreemden die mij wel kenden, maar ik hen niet. Op een paar mensen na. Ondanks dat ik dit gedeelte van mijn geheugen niet terug heb, voelde ik mij wel thuis. Thuis in de zin van alsof er geen tijd was verstreken. Heck, ik vond zelfs her lichamelijk contact niet erg.
So thanks guys, thanks for being in my life :)
Reactie plaatsen
Reacties