Vandaag ben ik erachter gekomen dat ik in 1 klap alle mails van het voorgaande schooljaar binnen heb gekregen. Met alles bedoel ik ook echt alles, van nietszeggende reclames tot gesprekken met studenten/docenten onderling en ofc corona maatregelen updates. Tussendoor zie ik ook persoonlijke berichten zoals yo where you at? Of een passief agressieve mail van een docent die vraagt waar ik was en waarom ik mij niet heb afgemeld.
Ook zag ik een bericht van jou. Ik weet nog dat ik dacht dat ik je had verzonnen. Dat het een hersenspinsel was omdat ik toen nog zwaar onder de medicatie zat. Het frustreert mij dat ik kan zien dat je een bericht hebt gestuurd, maar niet kan zien wat je hebt gestuurd. Mijn enige houvast nu is de Haagse Hogeschool. Helaas laat teams mijn oude gesprekken niet zien. Navragen heeft ook geen zin, want tot nu toe weet niemand iets. Ik zou liegen als ik zei dat ik niet meer aan je denk. Het doet mij pijn dat ik dit gedeelte van mijn leven niet meer kan herinneren. Ik begin binnenkort weer met studeren en mijn onzekerheid wordt met de dag groter. Kan ik nog op academisch niveau nadenken? Boeit deze richting mij nog? Waarvoor doe ik het? Misschien is dit wel een teken dat het genoeg is geweest en maar iets anders moet proberen. Zoveel zit niet mee. Ik sta wel mooi ingeschreven en ben mooi mooi toegelaten, maar ondertussen heb ik het geld niet om voor mijn studie te betalen. Laatstaan op mezelf wonen. Is het toch niet te vroeg?
Het frustreert mij ook dat ik voor de zoveelste keer mezelf zal moeten voorstellen. Enige verschil deze keer is dat ik niet in het eerste jaar zit. Hallo mijn naam is Marissa en ik ben (...) Jaar oud. Hoe deze zin mij de spuigaten uitkomt. Voornamelijk schaamte speelt hier de boventoon. Schaamte omdat ik nog op mijn leeftijd bezig ben. Schaamte omdat ik zolang nog studeer. Schaamte voor mijn kinderachtige houding/denken omdat ik mijn oude mensen mis. Mijn onzekerheid wordt ook groter omdat ik bang ben geen aansluiting te vinden bij mensen in mijn klas. Ik hoef niet per se ride or die's te vinden, maar het zou wel minder stress opleveren als ik mensen vind waarmee ik kan opschieten zodat het maken van strontprojecten voor minder spanning zorgen.
Ergens wil ik zeggen laat het. Ik ben nog niet eens met studeren begonnen en ik ben al moe. Oprecht, ik heb geen energie meer. Als glhet gedoe met mijn familie mij niet opvreet dan is het wel mijn financiële situatie. Is het geen van beide? Dan is het wel mijn depressieve gedachten of mijn chronische pijnen.
Vandaag is een dag dat ik niet mijn bed wil uitkomen. Ik dacht eerst dat het kwam door de afwijzing van de bijstandsuitkering, maar dat is het niet. Ik ben namelijk gisteren voor mijn doen toch actief geweest. Ik heb na lange tijd weer getekend. Diep vanbinnen weet ik dat ik nog steeds niet over jou heen ben. Ik rouw om een toekomst en een voorgaand leven, dat ik ooit zou kunnen hebben/heb gehad maar niet meer kan herinneren. Nu ik mijn leven weer oppak voel ik een gemis, een leegte, maar kan ik het niet goed plaatsen. Laatst zag ik bijvoorbeeld een verkeersbord richting Rotterdam en werd ik verdrietig. Eerst dacht ik dat het met mijn oma te maken had omdat mijn zus erover begon, maar dat was het niet.
Ik herinner mij vaag een rit richting Rotterdam. Spaanse gezeik op de achtergrond. Jij luisterde naar mijn Javaanse gezeik en ik leerde stiekem Spaans zodat ik je beter kon volgen wanneer je kapot snel Spaans of Duits sprak tijdens ruzies. Je had de verkeerde afslag genomen en we moesten helemaal weer om. Dit is al de tweede keer dat ik mij dit vaag kan herinneren. De eerste keer was met een andere vriendin van de week toen ze je ophaalde om op kraamvisite te gaan. We maakten grapjes over verdwalen en hoe je door 1 verkeerde afslag misschien 10 km door moet rijden voordat je terug kan gaan. Het frustreert mij dat ik dit gedeelte niet kan loslaten. Soms wilde ik dat ik je nooit had ontmoet. Soms wenste ik ook ik jou helemaal niet meer kan herinneren ipv deze restantherinneringen. Misschien zou het dan niet zoveel pijn doen. Ik weet dat dat ook de reden is dat ik bijna tot geen menselijk contact wil aangaan met een nieuw persoon. Niet dat ik iemand direct als een potentiële partner zie, maar eerder dat ik niemand nieuw wil toelaten. Ik ben bang voor het onbekende en ik ben nog steeds niet bereid om je los te laten. Ik wilde dat ik dat stukje kon wegsnijden uit mijn brein en weg kon gooien. Ik heb er toch niets aan. Herinneringen aan jou hebben altijd dezelfde uitkomst: na een glimlach volgt een bittere nasmaak. Ik wilde dat er een switch om deze gevoelens/herinneringen te stoppen.
Reactie plaatsen
Reacties