"Ik vind het zo vervelend voor je. Ik weet niet hoe ik je kan helpen. We moeten echt een keer met tante en oom erover praten, want dit kan niet zo langer."
- L. B. L. W.
Op dat moment was ik vrij sceptisch toen ik het hoorde. Het klinkt zo mooi, maar precies zoals mijn titel al zegt: het zijn loze beloftes en lege woorden. Inmiddels ben ik zo ver om terug te wonen in Den Haag en is er tot nu toe geen enkel gesprek met ze geweest. In de tussentijd zijn mijn longen naar de klote, mijn allergie verergert, heb ik bijna elke dag een piepende ademhaling en heb ik nog steeds standaard hoofdpijn van de luide tv en radio.
Natuurlijk speelden er meerdere dingen. Het was een hectische periode. Alleen weet ik dat als ik iets zeg, ik het ook doe. Anders hou je mond en creëer geen valse hoop/sense of security. Toen ik op mijn kwetsbaarst was heb ik gezien hoe allergisch ik ben om afhankelijk te zijn van iemand. Ik weet dat ik niet alles alleen hoef te doen, maar ik hou niet van dubbel werk. Als de hulp die ik nodig heb niet aansluit bij mijn behoeftes dan hoeft het voor mijw niet. Vooral niet als je a zegt maar b doet of mij in iets zet wat eigenlijk nooit had gehoeven.
Niet dat ik alles zelf perfect doe tho. Het is eerder dat ik weet wat mij te wachten staat. Het frustreert mij als ik niet weet wat ik aan je heb of als iemand mij half half hulp aanbied. Op korte termijn is het nog te doen, maar op lange termijn? Op lange termijn gaat dat niet alleen de ander, maar mij ook opbreken.
Reactie plaatsen
Reacties