Soms verbaasd het mij hoe lelijk sommige mensen kunnen zijn. Niet qua uiterlijk, maar eerder qua handelen. Hoe niet eens een duw, maar een kleine aanraking er al kan voor zorgen dat mensen meegaan in de ander in slecht daglicht te zetten.
Roddelen is niet het juiste woord. Eerder van ik begin de sprint, een opzetje en ineens uit het niets vindt de ander het makkelijk om erop verder te borduren en bad shit te zeggen over datgene waar je het over had. In eerste instantie een nare ervaring met persoon x waarbij de ander eigen ervaringen met persoon x deelt en vervolgens mijn gedeeltes van mijn ervaring meeneemt in het oordeel van persoon x. Angsten die al een tijdje in je achterhoofd rentfree leefden in je hoofd, maar nu lijken ze ineens reëler vanwege mijn nare ervaring met persoon x. Voordat je het weet escaleert de situatie zo snel dat ik direct spijt heb van het delen van mijn ervaring. Het was niet mijn bedoeling om meer Bad blood te creëren.
Ik heb het eerder gezegd en blijf het zeggen. Ik hou niet van mensen, maar toch wil ik met mensen werken. Als in mensenwerk, sociaal werk om precies te zijn. Sinds dat ik ziek ben geworden, ben ik bang dat ik empathie mis. In de zin dat ik misschien ga denken, mens, wat zeur je? Er zijn grotere problemen op de wereld. Tegelijkertijd weet ik dat het niet waar is. Toch merk ik dat er iets aan mij is veranderd. Ik ben er, maar ik ben er ook weer niet. Ik lach wel met mensen en heb het oprecht naar mijn zin, maar tegelijkertijd ben ik er ook weer niet. En ik weet eerlijk gezegd niet waaraan het ligt. Pas recentelijk ben ik erachter gekomen dat ik schipper tussen fysiek en mentaal ergens aanwezig zijn. Terugkomend op wat ik in de eerste alinea zei over hoe lelijk de houding van sommige mensen kunnen zijn, dit houdt mij de laatste tijd ook tegen om moeite te doen om volledig aanwezig te zijn. Soms weet ik ook niet zeker of ik überhaupt er nog wil zijn.
Men kan wel zeggen hey, it's okay to not be okay. Maar voor hoe lang mag je niet ok zijn totdat mensen gaan zeiken dat het nu genoeg is geweest om 24/7 een Debby downer te zijn. Of dit vind ik ook zo'n mooie: it's okay to be yourself. Of zoiets in die trant. Laatst had ik het met mijn zus over respect. De uitspraak ik respecteer je mening klopt niet altijd. Waarom vraag je jezelf af? Cos in de meeste gevallen staat tegenover respect het opofferen van je eigen normen en waarden. Tolereren kan, maar respect is weer een ander ding. Cos je hebt letterlijk waardering voor een persoon om iets wat diegene doet. Voorbeeld: ik kan niet zeggen dat ik een pedofiel respecteer. Ik zie en hoor diegene als mens, ben benieuwd naar de belevingswereld, maar ik heb geen respect voor wat diegene doet. Terugkomend op it's okay to be yourself, dat rammelt ook aan alle kanten als er geen validatie voor jou als persoon in z'n geheel. Ik denk dat dit er ook voor heeft gezorgd dat ik gewend ben om te schipperen tussen meerdere werelden. Cos in the end zullen er altijd mensen zijn die je niet als geheel accepteren, maar alleen gedeeltes. Gelukkig zijn er wel een paar mensen die dit wel doen.
Reactie plaatsen
Reacties