Rewind

Deze week heb ik onderweg naar huis mijn arm opengehaald aan iets of iemand. 

Pas toen ik thuiskwam, kwam ik erachter omdat mijn arm begon te branden en ik bloed zag op mijn shirt. Dit is inmiddels een aantal x dagen geleden. Ik weet niet waarom, maar ik had een gevoel van herkenning. Eerst dacht ik dat het kwam door het snijden zelf, dat het mij tijdelijk verlichting gaf van de stress en onverwerkte gevoelens. 

Alleen denk ik niet meer dat dat het geval is. Vraag mij niet waarom, maar ik ben vandaag mijn oude fotos gaan opzoeken. De dag dat ik ziek werd had ik precies op dezelfde plek een soortgelijke snee. Alleen is mijn huidige cut niet zo lang als toen. Precies op dezelfde arm, dezelfde kant van mijn arm en rond dezelfde periode. Toeval...? 

I honestly don't know. All I know right now is I'm scared. What if I get sick again? Ik weet niet of ik dat geestelijk zal overleven. Daar waar ik zo hard voor heb gewerkt het afgelopen jaar zal POOF met een snap van mijn vingers weg zijn. Ik ben bang dat ik niets en niemand meer zal herinneren. Meerdere zaken herhalen zich ook. Ik maak weer plannen om uit huis te gaan, mijn nichtje haar drakentattoo die ik zou ontwerpen en closeness van collega's. Enige wat nu anders is is dat ik nu een eierstok en verloren liefde lichter ben en daarvoor in de plek een gehandicapt brein heb dat af en toe moeite heeft met het aansturen van het lichaam.  

Ik vraag mij oprecht af: ben ik beter? Mijn neuroloog heeft mij gezegd dat ik alles mag vergeten. Alleen mijn moeder blijft dag in dag uit zeggen dat ik niet beter ben. Niet alleen tegen mij, maar ook tegen anderen. Ik blijf op deze momenten zeggen dat het niet klopt, omdat ze zegt dat ze haar huidige dingen blijft doen totdat ik "beter" ben. Bullshit natuurlijk, want het voelt alsof ik als excuus wordt gebruikt om overbeschermend en homofobisch gedrag goed te praten.