Vandaag vroeg een collega of ik een vriend had. Nadat ze dat vroeg vroeg ze direct erachteraan: heb je een vriend of vriendin...? Om vervolgens met haar handen zoekende bewegingen te maken.
Binnen een korte tijd ben ik close met haar geworden, dus ik vond het niet erg om mij open te stellen toen. Ik zei dat ik ooit een vriendin had, maar dat ik haar niet meer kon herinneren. Ze dacht eerst dat ik een grapje maakte totdat ik haar herinnerde aan mijn geheugenverlies. Ze vond het fucked up voor mij om dat te moeten meemaken. Na lange tijd doet het niet meer zoveel pijn om hierover te praten. Het lijkt net een ander leven, alsof het iemand anders leven was. Mijn collega vroeg mij toen ook of zij mij nooit is komen opzoeken. Ik zei dat ze waarschijnlijk werd geskipt door mijn ouders. Echt in de details treden deed ik niet tho, want ik dacht dat dat dan een te heftige gesprek zou worden out in the open bij centraal station voor de Albert Heijn.
Ze vroeg ook aan mij of ik niet op zoek ben naar een nieuwe relatie. Tot nu toe is mijn antwoord niet veranderd. Ik heb bijna tot geen interesse in een relatie, maar ook geen andere dingen. Ik ben blij met de nieuwe mensen die nu in mijn leven zijn gekomen, maar meer dan dat wil ik niet. Seks interesseert mij nog minder. Mis ik iemand om mijn ziel en leed te delen? Er zijn soms momenten dat ik dat heb, maar dan krijg ik onverwachts vanuit mijn netwerk, zoals vrienden, familie maar ook zelfs collega's die er voor mij zijn zonder dit te vragen. En dat is fijn. Het is fijn om te weten dat ik een vangnet heb en niet alles alleen hoef te doen.
Vroeger dacht ik altijd tijd heelt alle wonden, maar soms worden ze weer opengereten en wordt er zout overheen gestrooid om het extra te laten branden. Zo van die slow motherfucker, die slow.
Er was ook een tijd dat ik dacht tijd alle wonden heelt, maar dat ik daar geen tijd voor heb. Ik kon het mij niet permitteren om de tijd te nemen omdat andere zaken prioriteit hadden.
Nu dat alles een beetje op z'n plek valt en ik mijn plek begin te vinden denk dat tijd het kostbaarste is wat ik heb. Daar waar het eerst een nastreven/doel was is het nu eerder een betaalmiddel. Het heeft meer waarde gekregen. Het is aan mij de keuze hoe ik mijn tijd besteed en aan wie, zowel negatief als positief. Uiteindelijk is het mijn eigen keuze en kan ik aan het einde van de dag zeggen dat ik heb gedaan wat ik wilde doen.
Reactie plaatsen
Reacties