5 feb

The brain is a fickle thing.

I remember giving up. I remember loving you. I remember the fights, I remember the shouting. I remember hugs, I remember sleepless nights. Ik herinner mij zelfs hoe ik snel naar je huis kwam gerend vanwege een misverstand en hoe ik toen bijna een uur lang voor je deur zat totdat je mij binnenliet. I remember the jealously, I remember the trust issues. Ik herinner mij hoe je mij na elke nacht zocht alsof ik direct zou verdwijnen. Ik herinner mij jouw ex en mijn ex. En daar wordt het vaag. Ik weet niet meer wie wie is en wat waarheid is. Ik blijf dromen krijgen en flarden terugkrijgen, maar de laatste tijd is het niet meer van ons samen maar van jou of haar.

IK Weet dat dit altijd een ding is geweest. Had ik iets met jou of met haar?

Ik herinner mij zoveel gevoelens maar met de tijd begin ik je stem en je gezicht te vergeten. It still bothers me. men zegt tijd heelt alle wonden en ok denk dat ze gelijk hebben. het doet niet meer zoveel pijn als eetst maar het voelt nu wat doffer aan. Ik ben bang dat ik je ga vergeten. Ik ben bang dat je mij bent vergeten. Het is nu al bijna drie jaren geleden. Ik ben bang dat ik dat ene ding tegen je heb gezegd waarvan ik wist dat dat de killswitch was. Waarvan ik wist dat dat het einde zou zijn. Dat ik mijn mond niet kon houden en jou eerst pijn wilde doen voordat je mij kon piknfoen. Toen ik dacht dat afgelopen donderdag dacht dat het mijn laatste avond zou zijn, dacht ik aan jou. Mijn hoofd stond in de fik en ik dacht alleen aan jou. Hoe ik draai of keer mijn gedachtes zijn altijd bij jou. Mijn ene been bij jou, de ander bij haar. Vroeger was je mijn toekomst en nu behoren jullie beiden tot mijn verleden.

Ik moet niet liegen tho. I'm actually doing well right now. School is going great, but I'm still not happy. Nog steeds struggle ik ermee om mezelf wat aan te doen. Soms zijn er momenten, net als nu, waarbij ik intrusive thoughts heb, waarbij ik denk van: hoe zou het zijn om nu m'n rechterarm open te rijten en rustig hier op de bamk te zitten terwijl ik kijk hoe bloed vloeit uit kijn arm? Tegelijkertijd denk ik nee. Doe het niet. Waarom wil je het überhaupt doen?

Naarmate de tijd verstrijkt en hoe ik meer opknap/”beter" ik word, hoe minder ik wil leven. Ik voel mij nog maar met een paar mensen verbonden maar soms is het niet genoeg. Mijn eigen ouders accepteren mij niet volledig als ik ben. Mijn familie wordt telkens minder en minder. De mensen waarmee ik ben opgegroeid sterven letterlijk af of zijn veranderd als persoon vanwege hun eigen shit of ze begrijpen mij niet. hoe ouder ik word, hoe eenzamer ik mij voel. Sad ain't it. Ik dacht altijd, hoe ouder je bent, hoe meer keuze je hebt. Alleen schijn bedriegt. Je verruilt de ene gevangenis voor de ander.