Stel je voor:
Het is een drukke avond. Samen met je tante heb je al het eten netjes voorbereid en zitten jullie in de keuken te kloten. Er is niets meer te doen. De tafels zijn opgeruimd en ready voor het ontbijt later. Door de adrenaline van de avond kan je nog niet slapen dus je besluit om even met haar in de keuken te praten om de andere mensen niet te storen tijdens hun nachtrust. Nog geen 2 meter van jullie ligt een andere tante luid te snurken. Jullie moesten lachen. Zoals gewoonlijk had jij weer last van je auto-wilt-niet-starten lach. Je geeft aan dat je haar straks joint op de grond en vraagt of je tante jou ook komt joinen. Ze zegt nee, omdat ze morgen vroeg op moet. Terwijl ze van iedereen afscheid neemt geef je aan dat je met haar een stukje meeloopt. Het is pikkedonker. Enige licht dat er is is een crappy lamp voor de trap, maar beneden is het zo donker dat je tante haar slot van haar scooter niet ziet. Je probeert wat licht bij te schijnen met je phone en al stuntelend is ze ready to go. Het laatste wat je ziet is haar rode achterlicht en een zwaaiende hand. In de verte hoor je nog vaag "ik zie je gauw weer, woh (=meisje in het Javaans)". Je moet lachen omdat ze het fluisterend half schreeuwt. Haar scooter maakt geen geluid net als de silent ninja dat het is dus je hoorde haar gegiegel ook. Je begint ook te lachen.
Fast Forward naar Rona periode waar iedereen huisarrest heeft. Je weet dat je tante zich niet goed voelt en dat ze chemokuur ondergaat. Ergens aan het einde van de Ramadan zie je haar online op de achtergrond. Je was zo blij dat je haar naam schreeuwde. Alle ogen waren ineens op jou gericht but you didn't give a flying crap want je was blij haar te zien. Je gaf aan dat je haar mist en wenst haar beterschap. Ze zag er niet goed uit, maar je was blij dat ze er nog was.
December 2022
Nu krijg je te horen dat ze er niet meer is. Ze is overleden tijdens je opname in het ziekenhuis.
"We wilden je niet belasten, omdat je met je eigen beproeving zat."
- Bullshit denk je, fok deze shit. Niemand had gedacht dit mij eerder te vertellen?
Het begon zo onschuldig. Je hoorde je moeder bellen met de zus van je tante. Je herkende haar stem en moest direct aan haar denken. Aan het einde van het gesprek vroeg je aan je moeder hoe het met haar ging. Toen zei je moeder dat je vriendin er niet meer was. In jouw beleving zag je je tante nog wegrijden met haar scooter. Je zag haar nog zo voor je hoe ze giegelend op haar witte scooter wegreed. Dat beeld blijft bij je.
Nu nu
Je gelooft het nog steeds niet. Terwijl je dit typt, schrijf je je verhaal in de 3e persoon om afstand te nemen. Je gelooft nog steeds niet dat ze er niet meer is, want in jouw beleving heb je haar niet lang geleden zien wegrijden op haar witte scooter. In de nacht huil je waar niemand je kan zien of horen. Overdag denk je soms aan haar en vraag je jezelf af wat je nog meer tegen haar had kunnen zeggen. Wat had je anders kunnen doen toen je haar voor het laatst in persoon zag?
Weer heb je die zure nasmaak in je mond die de restklachten van je ziekte achterlaten. Dit is niet de eerste keer dat je dit meemaakt. Het is niet de eerste keer dat iemand in jouw beleving nog leeft, terwijl diegene er niet meer is. Je herinnert het je niet, omdat je het nooit hebt meegemaakt of simpelweg bent vergeten. Je bent bang om soms naar specifieke mensen te vragen. Bang om iemand te beledigen, want wat als je iemand vraagt wanneer diegene komt als diegene nooit meer kan komen? Je bent bang mensen pijn te doen met je vragen. Je bent bang voor de antwoorden die je zou kunnen krijgen.
This is what has been keeping you down lately. You're in denial. I still can't believe she isn't there anymore.
Reactie plaatsen
Reacties