Vorige week maandag had ik een workshop op locatie. Het was bij Formaat in Rotterdam.
Ik had vage herinneringen over deze stichting. Toen ik mijn stukken van school teruglas was ik erachter gekomen dat ik eerder een project had geschreven en hun als werkvorm had gebruikt en daarom contact had opgenomen.
Een interactieve werkwijze waarbij contact wordt gelegd met mensen met spel en beweging. Hoe tof is het dat er een werkvorm is ontwikkeld waarbij het publiek (de doelgroep) op een gegeven moment onderdeel wordt van het toneelstuk waarnaar zij kijken? Het stuk wordt letterlijk stilgezet zodat deelnemers hun eigen perspectieven kunnen aandragen. Vervolgens worden zij uitgenodigd hun eigen perspectief uit te beelden. Aan het einde van het stuk is er een dialoog waarbij niets moet en alles mag. Zolang je visie maar met respect tegenover de ander wordt gedeeld is er geen probleem. Ik vond het tof om te zien hoe krachtig het kan zijn voor iemand om hun eigen verhaal te delen. Misschien is dat ook de reden waarom ik nog steeds schrijf. Ergens brengt het mij opluchting, maar dient het ook als klaagbank/mijn gal spuien.
Tegelijkertijd was de workshop ook confronterend. Niet zozeer de theorie maar eerder om geconfronteerd te worden met mijn restklachten. Mijn brein wilt nog steeds niet de link leggen met mijn benen om bewust te rennen. Onbewust lukt dit wel, wanneer iemand bijvoorbeeld in gevaar is of hulp nodig heeft. Mijn reflexen zijn volgensmij zelfs sneller geworden, maar uit of voor mezelf wilt mijn lichaam niet. Tijdens de workshop waren er een aantal oefeningen waarbij er moest worden gerend, het was net een soort stoelendans. Op een gegeven moment gaf ik het maar op en stond ik regelmatig in het midden van de kring. Als er iets is waar ik een hekel aan heb is het in het middelpunt staan. Dat was die dag ook niet anders, alleen op een gegeven moment gaf ik het op.
Bij de laatste oefening van de dag (ongeveer 3 uren later) gaf mijn lichaam het op. In mijn klas is er een jongen die ook een functiebeperking heeft. Hij zag aan mij dat het niet goed ging. Ik begon te wiebelen en onzin uit te kramen door vermoeidheid. Uiteindelijk heeft hij op mij gewacht na de workshop, omdat ik even tijd moest nemen om mijn lichaam weer te activeren. Hij gaf aan dat hij weigerde mij alleen te laten reizen.
Ik was high. High van het vermoeid zijn.
Er waren te veel prikkels. Een jaar geleden zou ik deze werkvorm tof hebben gevonden maar nu? Now it's just torture. De dagen erna was ik gesloopt. Ik kon niet opletten tijdens lessen, het reizen was extra zwaar en ik voelde mij de hele tijd een klein kind dat zijn middagdutje had overgeslagen.
It took me almost a wholeass week to recharge 🥴 like damn, even spacebrownies don't give me that feeling.
Ja, ik word sluggish van edibles voor een paar dagen but this? Damn, my ass needed a whole damn week. Echt uitrusten kon ik niet vanwege deadlines. Dus wat deed ik? Tekenen ofc to get the frustrations out.
On another note, I've been making progress in letting people touch me. De laatste tijd ben ik vaker afwezig in mijn hoofd vanwege mijn tante. Mijn projectleden zijn daar ook op de hoogte van. Diezelfde jongen van eerst zit ook in mijn groep. Mijn groep bestaat uit 2 jongens and I couldn't wish for better people. Voordat de workshop begon hadden we eerder met elkaar afgesproken om aan het project te werken. Uiteindelijk had ik een heart to heart met die jongen van eerst. Hij zei mij dat het niet erg was om te breken, zolang ik maar de volgende dag weer verder ga. Hij vertelde dat hij tijdens zijn vakantie was ingestort en dagenlang huilde en dat dat niet erg was. Cos in the end he still shows up. He picked himself up and showed up. Hij gaf mij een knuffel en ik vond het helemaal niet erg. Hetzelfde met mijn andere projectlid. Hij vroeg hoe het ging met mijn tante.
Nadat ik zijn vragen had beantwoord vroeg hij toestemming
We be loving a person that asks for consent first, even if it is something small like this
of hij mij een knuffel mocht geven.
In eerste instantie voelde ik mij awkward, maar ik zei toch ja. Net als het gesprek van daarvoor gaf ook hij aan dat als er iets was, als hij wat voor mij kon doen, iets kon overnemen of wat anders, hij er voor mij was. I felt safe. Safe and happy to have these awesome people in my life. Ik was ook trots op de progress die ik heb gemaakt die dag. Ik heb niet een, maar twee contactmomenten toegelaten en ik heb er geen spijt van.
Reactie plaatsen
Reacties