Soms sta ik versteld hoe gemeen/wraakzuchtig/lelijk ik kan zijn voor mezelf of wanneer er iets gebeurt met mijn dierbaren.
Vooral om degenen die het dichtst bij mij staan. Eenmaal op oorlogspad kan mijn eigen gesteldheid mij gestolen worden: ook al ga ik kapot, zolang jij maar neergaat.
Soms vraag ik mij af... Is het misplaatste woede? Reageer ik extra heftig, omdat ik vaak vanaf kleins af aan op mijn meest kwetsbaarste momenten in de steek ben gelaten? Of heeft mijn emmer zijn max bereikt? Cos gado weet hoeveel ik hou van binnenvetten :) Een uitbarsting zat eraan te komen en toevallig is dit dan net verkeerde persoon/moment?
Er zijn momenten dat ik zelfs bang word van mezelf waarbij ik denk van shit, ik herken mezelf niet meer. Dat in combinatie met een vertekend beeld dat je ouders je meegeven, wetende dat ze je nooit volledig zullen accepteren zoals je bent en onuitgesproken verwachtingen/regels vanuit cultuur/omgeving is het perfecte recept voor een enkeltje fucked up mental health
Was ik altijd gedoemd om zo door het leven te gaan? Heb ik ooit wel eens de kans gehad om onschuldig en zonder zorgen door het leven te gaan. Gezeik ook. Like who in their right mind doesn't want to live anymore at the age of 6? Ik herinner mij precies waar en hoe oud ik was toen ik die gedachte voor het eerst had. Ik weet zelfs nog welk liedje ik toen zong (ja, ik zong, I found out I used to love to sing and I was good at it too, maar das iets wat ik bewaar voor later om uit te pakken) terwijl ik mijn emo moment had.
Reactie plaatsen
Reacties