Gisteravond had ik na lange tijd een slechte nacht.
Over het algemeen slaap ik bijna tot niet sinds mijn ziekte of overmatig veel tot op het punt dat mijn letterlijk uitvalt dat ik binnen paar tellen weg ben en diep slaap voor max 30 minuten. Binnen die 30 minuten kan er een bom vallen of iets met mijn lichaam gebeuren zonder dat ik het weet, omdat ik dan op deze momenten niets meer kan doen.
Gisteravond werd ik wakker en kreeg ik geen adem. Ik voelde mezelf stikken en bijna in paniek raken. Ik weet dat een full-blown paniekaanval dodelijk voor mij kan zijn omdat ik zware astma heb. Of tenminste, dat was vastgesteld toen ik een paar jaren geleden was getest. Ik weet niet of dat is veranderd recentelijk. In ieder geval, ik werd in paniek wakker en klauwde naar mijn keel omdat ik snakte naar adem. Ik wist dat ik iemand moest bellen om niet alleen te zijn, maar ik heb het toch niet gedaan. Waarom? Het was 4u in de nacht en ik kon niet nadenken. Ik weet alleen maar dat ik mij focuste op het ademhalen en hoopte op het beste. Uiteindelijk heb ik mezelf zodanig uitgeput dat ik toch in slaap ben gevallen.
I do gotta say tho. Nu ik weer "thuis" woon zijn deze aanvallen minder erg. Of nu ja, ze zijn even heftig, maar de nasleep is beter te doen. Cos ik heb nu meer opties. Ik zou bijvoorbeeld even snel naar mijn tante of vrienden kunnen gaan die een paar straten/blokken verderop wonen dus die reassurance is fijn.
Reactie plaatsen
Reacties