So vandaag heb ik gehoord dat de vader van een vriendin van mij is gecremeerd. Blijkbaar was ze niet zomaar een vriendin maar iemand die ik vanaf kleins af aan ken.
Ik hoor de verhalen van mensen zoals hoe ik als 5jarige mijn zomers met haar doorbracht in Tilburg. Hoe ik onafscheidelijk was van elkaar. vanaf kleins af aan logeer ik niet makkelijk bij mensen, maar bij haar vond ik het niet erg. Ik ben erachter gekomen dat haar vriend de mannelijke versie is van mij. Ik zag hem als een broer, als familie. Ik kwam blijkbaar ook regelmatig over de vloer bij hun thuis.
En nu? Nu hoor ik die verhalen aan en het zegt mij niets. Het doet pijn om weer eraan herinnerd te worden dat ik mensen "kwijt" ben. Het stoort mij dat ik dat dubbele gevoel heb. Aan de ene kant heb ik dat onderbuik gevoel van I know you, I feel for you, you're my person. Aan de andere kant zegt mijn hoofd: we don't know her, be careful.
Kende ik je vader? Blijkbaar wel. Por obvio, cos I slept at yo house multiple times. Still, I can't figure out for the life of me what you all looked like, how you talked and what we are to each other. At this point I'm just grasping at straws. Om eerlijk te zijn voelt het checken bij mensen ook niet altijd fijn, in de zin van het is geen confidence boost om basic feiten te checken bij mensen. To be fair, het zijn geen normale mensen, maar people who are close to me. True. Het is een dubbel gevoel om bevestiging te vragen bij anderen wat mijn onderbuikgevoel al die tijd zei. Soms voelt het net alsof ik een blank canvas, een kind ben, dat alles opnieuw moet leren. Gisteren ging ik bijvoorbeeld naar een bar om een voetbalwedstrijd te kijken met vrienden. Het voelde vaag bekend aan. Apparently I've already been there. I didn't know. Trying to remember it gave me a headache.
Precies net als nu. Ik probeer zo hard om mij jou te herinneren, maar ik heb geen flauw idee... Het voelt net alsof ik mezelf dwing om onvoorbereid een triatlon te rennen. En ja, een traitlon met meerdere disciplines ipv een marathon waar men alleen hoeft te rennen. Cos right now I'm juggling multiple things. Of moet ik eerder zeggen tijdsperioden? Cos soms weet ik ook niet of iets in het verleden of heden is gebeurd. Dit heb ik ook bij jou. Ik herinner mij flarden van een straat in Den Haag, dichtbij een Javaanse ouderencomplex. Is dit iets recentelijks of van jaren geleden? Ook herinner ik mij jouw Atos (hard in het Javaans). Jullie noemden je auto zo, cos it was one though cookie. Ik herinner mij vaag hoe Didi Kempot altijd op de achtergrond aan was in de keuken wanneer je moeder daar aan het koken was. Ik herinner mij Bamboe, Samantha en patat. Ik herinner mij flarden, maar jou kan ik mij niet voor mij halen. Ik wil je zeggen dat het mij spijt. Het spijt mij dat ik je ben vergeten. Ik wil er voor je zijn en je steunen, alleen weet ik niet hoe. Ik weet dat ik geen sorry hoef te zeggen om het feit dat ik geheugenverlies heb en dat ik er niets aan kan doen. Toch wil ik sorry zeggen. Sorry dat ik nu niet weet wat ik kan doen. Sorry dat ik er nu niet voor je kan zijn zoals vroeger.t
Het doet pijn dat ik je kwijt ben. Op sommige momenten brengt het behalve pijn ook angst met zich mee. Niet zozeer gericht op jou, maar eerder in z'n algemeen. Angst voor de andere momenten/mensen die ik ben vergeten. Bang dat, zolang ik niet weet dat ik het kwijt ben, nooit zal weten dat je ooit hebt bestaan. Maybe you're also like wtf? Hoezo hoor ik ineens niets van hen? Waar ben je wanneer ik je nodig heb?
Reactie plaatsen
Reacties