Ik wil leven, maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik ben bang om voor mezelf te kiezen. Ik ben bang om dingen te willen. Ik ben bang te dromen. Ik ben bang dat ik het niet kan. En toch doe ik het, omdat ik ergens deep down weet dat ik het kan. Mijn koppigheid en doorzettingsvermogen houden mij nu nog overeind, maar voor hoe lang?
Ik wil, ik wil, ik wil.
Ik wil zoveel, maar tegelijkertijd ook weer niet.
Vraag ik te veel? Nee, ik vraag bijna tot niets aan iemand. Vraag ik te veel van mezelf? Ja. Als ik dat niet had gedaan, dan zou ik waarschijnlijk hier niet meer zijn. Ik begin het aan mezelf trekken en voor mezelf dingen moeten fixen zat te worden. Ik wil het doen, maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik ben mezelf en de rest zat. Zat omdat dingen onnodig moeilijk worden gemaakt. Tegelijkertijd weet ik dat ik niet te veel moet zeggen over mijn levensmoeheid. Ik wil niet weer terug naar cirsisteam, omdat mij dat niet heeft geholpen. Ik wil hulp, maar ik wil het ook weer niet. Ik wil het niet, omdat de hulp die ik tot nu toe heb gekregen niet aansloot bij mijn behoeftes/wensen. Dus vandaar dat ik weer standaard antwoord met het gaat goed. Waarom? Je kan toch niets voor mij betekenen.
Het is makkelijker zo. Geen antwoord is goed antwoord. Ik beschouw deze blog wel als therapie. Ik schrijf mijn gedachtes op zonder filter en dan klaar. Geen gezeik, geen lastige vragen, geen blikken van IkWeetNietWatIkVoorJeKanDoen so imma just stand here.
Soms word ik moe van mezelf. Soms ben ik mezelf zat. Soms ben ik trots op mezelf. Soms verbaasd het mij dat mijn handen zulke tekeningen kunnen maken.
Soms vind ik het niet erg om mij iets niet te kunnen herinneren. Pas wanneer dat "iets" een iemand is begint het pijn te doen. Zolang ik niet weet dat ik iemand mis, dan is er niets aan de hand. Pas wanneer ik weet dat ik het kwijt ben, beginnen de problemen.
Reactie plaatsen
Reacties