Coming up empty

Ik ben er net achtergekomen dat iemand die mij dierbaar is is overleden vorig jaar toen ik ziek was. 

Ik was met mijn moeder aan het praten over hoe ze de mensen wilde bedanken toen zij haar hebben gesteund tijdens mijn opname. Op een gegeven moment had zij het erover dat een tante en wijlen haar zus voor mij hebben gebeden. Ik begreep het in eerste instantie niet dus ik vroeg aan haar wie wijlen was. In mijn beleving ging het niet zo goed met haar, ze had kanker maar het ging voor zover ik weet niet slechter. Althans, dat was de laatste keer dat ik haar gesproken had. Het doet pijn, omdat ik close met haar was. Zij was een van de weinige mensen in mijn moeders gebedskring die mij mijn gang liet gaan in de keuken, nooit domme vragen vroeg zoals heb je al een vriend ofzo maar eerder dat ik gewoon kon zijn. Terwijl ik terugdenk aan haar heb ik vreselijke hoofdpijn. Ik probeer krampachtig herinneringen terug te halen, but I'm coming up empty. Ik vind het vreselijk dat ik niet bij haar uitvaart heb kunnen zijn of haar familie heb kunnen steunen. Ergens ben ik ook nog in shock. In mijn belevenis leefde ze een uur geleden nog. 

Ik heb zo'n vreselijke hoofdpijn nu. Ik wil huilen, maar niets komt eruit. Ik ben nog in shock denk ik. Ik ben nu weer in mijn kamer in den Haag en ik merk dat mij klote voelen hier iets minder erg is dan in Tilburg. I'm probably gonna sound like a broken record, maar ik mis je. Het doet pijn om geconfronteerd te worden met mijn restklachten. Ergens wil ik expres geen cetamol innemen tegen mijn pijnen, maar ik merk dat het alleen maar erger en erger begint te worden. Weer moet ik denken aan hoe de verpleging in het ziekenhuis zei dat ik niet met pijn hoef te leven. Fok die shit. Aan het einde van de dag leef ik toch met pijn omdat niet alles met een pil kan worden verholpen. 

Hoe meer tijd ik doorbreng met mijn ouders, hoe meer hoofdpijn ik soms heb. Vaak door herinneringen, door mensen die ik mij vaag of niet meer kan herinneren. Mensen die er nu niet meer zijn waarvan ik dacht dat zij nog leefden. Toen ik in het ziekenhuis lag zag ik een zwarte kraai op het balkon. Was u dat?